Першая кніжка лідчаніна Максіма Бацкалевіча пад назвай “Чётки” на рускай мове выйшла ў Екацерынбургу. Максімавы апавяданні, дасланыя праз інтэрнэт, прачытаў, адрэгаваў Аляксандр Логінаў, аўтар серыі кніг “Бібліятэка бізнэс-лекара”. З яго дапамогай (бясплатна для сям’)і выйшла з друку Максімава кніжка з апавяданнямі-споведзямі пра сябе і сваю сям’ю. У прадмове да кнігі А. Логінаў напісаў: “Максім Бацкалевіч …
Ці не хацелася вам, шаноўныя, паехаць калі-небудзь у Івянец на музычную майстэрню? Яна штогод праводзіцца летам, на працягу тыдня, у парафіі св. Міхала Арханёла, якой апякуюцца манахі-францішканцы. Алене Татун з вёскі Карабы ІІ, што на Глыбоччыне, таксама моцна хацелася, і яна паехала, каб навучыцца правільнаму каталіцкаму спеву. Але знайшла значна болей – яе даўняя мара …
– Што Вы там усё пішаце?.. Ды так дробненька, Вы ж потым не дасце рады прачытаць! Трэба большымі літарамі пісаць, – параіла, зірнуўшы на мой блакнот, 100-гадовая Геноэфа Гіляраўна, – і шчыра засмяялася.– Ой, як-небудзь прачытаю, сама ж пішу, – адазвалася я, не перастаючы захапляцца сваёю суразмоўцаю: натуральна ўспрымае ўсё, што адбываецца навокал, акулярамі не …
(З успаміну былой парафіянкі Нясвіжскага касцёла Казіміры Барташэвіч) Дзяцінства… Ці да вайны яно прайшло, ці пасля, ці з ружовымі стужкамі ў косах, ці набасанож і з караблікамі на вясковых лужынах, але ўспаміны пра яго заўсёды грэюць душу, асабліва калі ўжо і дзеці твае сталі даўно дарослымі, і ўнукі да Першай Святой Камуніі рыхтуюцца. …
Калі чалавек можа сказаць пра сябе, што ён – шчаслівы? Хіба, паміраючы, бо, пакуль жывеш, то не ведаеш, чым тваё жыццё скончыцца. А калі адчуць сваё шчасце? О, гэта іншае пачуццё, яно ”сённяшняе”, яно тое, што можаш адчуць зараз – з цёплага позірку твайго роднага чалавека, з ушанаванага прывітання суседа, са слоў, што прагучалі ў …
…Эта комната – как комната памяти, как домашнее святилище. Антонина сделала ее таковой, потому что в этой комнате Миша работал за компьютером, читал и перечитывал литературу, иногда делал наброски эскизов – ее сын был художник. Но это – в прошлом. В настоящем – о нем только память. И розочки у его портрета, которые мать привозит …
«Мне говорят, он – маленького роста… Мне говорят, одет он слишком просто…», – пела всеми любимая Анна Герман, и ее душевное пение умиляло. Ах, если бы только это! У Анны N все оказалось гораздо сложнее… Выбор– Мама, – за этого человека я выйду замуж, – сказала Аня, вернувшись после первого с ним свидания. …
Размова з Лешэкам Падалецкім, заснавацелем Дому святога Альберта ў Свіноўсьце Сядзіць перада мною мажны барадаты мужчына сярэдняга веку. Мае выгляд марскога воўка. Як закаханы пра закаханую – з такім запалам ён распавядае мне пра… Ружанец, бо Ружанец для яго – форма працы, якую ён выконвае, служачы бяздомным, вязням, алкаголікам, наркаманам і іх сем’ям. …
Парафія Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў в. Удзела на Глыбоччыне святкуе 300-годдзе з дня свайго заснавання. Гэты юбілей супадае з 15-годдзем так званага Беларускага Непакалянава і 100-годдзем Рыцарства Непакалянай. Якія падзеі з яе гісторыі застаюцца ў памяці парафіянаў? Аб іх мы даведаліся з успамінаў удзелаўскіх вернікаў, якія cабраў пробашч а. Яраслаў Банасяк, OFMConv. Зараз …
У розныя ўзроставыя перыяды чалавек мяняецца. І бывае так, што праз пэўную колькасць гадоў партрэт яго мяняецца ўжо непазнавальна. Рэдка каму ўдаецца быць пазнаным у сталасці, тым больш у старасці… Як і нашы святары, я называю гэтую 82-гадовую жанчыну, польку, паняй Зосяй, гараджане ж звяртаюцца да яе – Соф’я Іосіфаўна. Не магу назваць …
– Ужо ведаю, што напісалі вы ў сваім часопісе пра маю таварышку з Дварца, – прыветліва ўсміхнуўся гаспадар, як толькі пераступілі мы парог яго хаты. – Па-беларуску я сам добра чытаць не ўмею, але мне мае дочкі ўсё чытаюць… З тою жанчынаю мы з аднаго года – з 1914. Ёй ад Свята Божага Нараджэння пайшоў …
…Откуда и почему вдруг всплыла эта неожиданная мысль о восхождении? И о каком, интересно? Восхождение, горные вершины – удел альпинистов. А если ты не альпинист? И если твоя вершина не в горах? И если это вовсе не вершина, а просто жизнь? Но впечатление такое, что ты и в самом деле куда-то уже взбирался, …
Ад апошняга Свята Божага Нараджэння бабуля Насця распачала 103-і год жыцця. Заўсёды чакае Вялікадня. “З Вялікаднем, – кажа, – і дзень большы, і вясна на ганак ступае, і жыць весялей. На Вялікдзень самая галоўная ноч года – Пан Езус з мёртвых устаў! А што пра людзей кажуць, то шанс тут такі: як Бог дасць! Мне …
Зачем мы на этой земле? Ты, я, он, она – все?.. Зачем-то мы ж созданы Богом! Не просто пить, есть, спать… Господь, наверное, от каждого из нас ждет еще какого-то результата (или хотя бы признания, что являемся частью Им созданного мира, частью Его замысла). Просто Он терпелив, поэтому долго ждет. Владимира и Людмилу Господь …
Калі сям’я светлай памяці Леанарда і Веранікі Хамені ў 1958 г. пакідала родныя мясціны, а разам з імі і межы Беларусі, малодшаму іх сыну Мар’яну быў усяго годзік. У Польшчы, куды яны выехалі і дзе абаснаваліся на пастаяннае месца жыхарства, нарадзіліся яшчэ двое – Збышэк і Ядзя, але Богу, відаць, было пажадана, каб менавіта Мар’ян …
Она была третьим, последним ребенком в семье, которому, как оказалось, не совсем рад был отец – ждал мальчика. Позднее жизнь нивелировала различия между детьми желанными и ею, на тот момент не желанною, но чувство недополученной в детстве любви в ней осталось… Росла, однако, натурой тонкой и целеустремленной, тянулась к знаниям, сельскохозяйственной науке, чем …
Известная писательница Дарья Донцова рассказала о своей болезни спустя четырнадцать лет. У меня с момента обнаружения заболевания времени прошло намного меньше, но я расскажу сейчас, чтобы кто-нибудь, прочитав мое свидетельство, почерпнул (возможно) из моего опыта что-нибудь для себя намного раньше, но что обязательно пошло бы ему на пользу. …Мне кажется, люди не знают, что …
Міласэрнасць у характары беларусаў існавала заўсёды, толькі, можа, не заўсёды называлі людзі так свае добрыя ўчынкі. Рыгор Барадулін у адным са сваіх вершаў пісаў: Мы ўсім сваёй гасціннасцю вядомы,Надзейныя сябры і дружбакі,І госць, і падарожны ў нас, як дома… Заўсёды кармілі галодных, саджалі за стол жабракоў, шанавалі старэйшых і апекаваліся хворымі. …
Напэўна, кожнаму з нас Бог дапамагае кожны дзень, нават калі аб гэтым Яго і не просім. І моцна шчаслівы той, хто заўважыў Ягоную Міласэрнасць. Але шчаслівымі лічаць сябе нямногія, значыць, не заўважылі?… А ці лічыць сябе шчаслівай Аліна? – Чаму не? – усміхнулася ў адказ. – Дзякуй Богу, пенсіі дачакалася, а магла і …
Ці лёгкая гэта ноша для чалавека свецкага – несці свету пасланне Божай Міласэрнасці сведчаннем свайго асабістага жыцця, учынкам, словам і малітвай? Што мае на мэце той, у каго гэтая ноша за плячыма, – збіраць духоўныя скарбы для сябе, ці аддаваць другому, узбагачаючыся разам з ім духоўна, даючы яму прыклад міласэрнага ўчынку, як вучыць Езус Хрыстус …