Месца сустрэчы — «Дыялог»
Чвэрць веку таму, у студзені 1994 года, выйшаў у свет першы нумар часопіса “Дыялог”. 25 гадоў, па мерках гісторыі, кавалак часу невялікі, але мы ўдзячныя Богу за тое, што на гэтай Гасподняй ніве, дзе выраслі каталіцкія СМІ, знайшлося сціплае месца і для нас. Бог бачыць, не мы адныя шчыруем над стварэннем часопіса – без вас, шаноўныя нашы аўтары, без Вашага плёну, клопату і натхнення, разважанняў і меркаванняў – часопіс быў бы пустым посудам. А каму патрэбна пустое?
З нагоды 25-годдзя “Дыялога” хацелі б спытаць:
–ЧЫМ для Вас асабіста з’яўляецца “Дыялог”?
–Ці маеце задавальненне ад таго, што Вашае палымянае слова з яго “амбоны” далятае да вушэй 4000 чытачоў?
Вось што адказалі нам аўтары, супрацоўніцтвам з якімі рэдакцыя моцна даражыць.
Кс. Алег ГРЫГАРОВІЧ, SAC,
пробашч парафіі св.Казіміра ў Жлобіне:
– Вяртаючыся думкамі да першага нумару часопіса “Дыялог”, можна ўявіць, як шмат адбылося з таго дня, калі ён убачыў свет. Сімвалічна таксама тое, што першы яго нумар выйшаў у тыдзень малітваў за адзінства хрысціянаў.
У яго быў невялікі наклад, рэдакцыя знаходзілася ў маленькім памяшканні… Усяму гэтаму спадарожнічалі пытанні: як яго прымуць і ўвогуле ці ён патрэбны? Як абуджаць веру ў людзей пасля столькі гадоў ваюючага атэізму? Як весьці ДЫЯЛОГ з сучасным светам у справах веры, маральнасці, годнасці чалавека, з іншымі канфесіямі і рэлігіямі, з іншымі культурамі і традыцыямі? Як спадарожнічаць чалавеку ў адкрыцці любові да Бога Айца і да бліжняга?..
Час паказаў, што трэба даверыцца Божаму провіду. Мы бачым, як Неба клапоціцца аб развіцці часопіса ад сціплага пачатку. На сённяшні дзень слова з яго “амбоны” далятае да вушэй 4000 чытачоў. Таму сёння перш за ўсё гэта – падзяка Богу за 25 гадоў працы еванге-лізацыі, перадачы сведчанняў веры, духоўнага скарбу, які служыць чалавеку ў дарозе да Бога. Сёння “Дыялог” – гэта прастора, у якой чалавек шукае адказы на пытанні ў справах веры і іх знаходзіць. Ён служыць таму, каб быць дапамогай усім тым, хто па-ранейшаму жадае па-глыбіць свае адносіны з Богам і быць дапамогай у стварэнні хрысціянскай культуры, паказвае, што сапраўдным і праўдзівым хлебам з’яўляецца сам Бог, або, лепш сказаць, асабістыя і поўныя адданасці адносіны чалавека да Яго. Гэта — хлеб, які чалавецтву неабходны больш, нашмат больш, чым хлеб матэрыяльны. Бо Бог дае сэнс усяму нашаму жыццю і адкрывае нам гарызонт новага ладу жыцця, які нам матэрыяльны хлеб не можа даць. Хлеб, якім з’яўляецца Бог, азначае надзею і любоў, праўду і вызваленне ад злога, пэўнасць вечнага жыцця, ад-крыццё Бога як Айца.
Таму жадаю вам, каб і надалей ваш ДЫЯЛОГ паглыбляўся і пашыраўся, каб ваша праца прыносіла шчодры плён на ніве новай евангелізацыі дзеля дабра Касцёла і дзеля ўмацавання хрысціянскай еднасці ў нашай Бацькаўшчыне.
Няхай Нябесны Айцец атуляе кожнага з вас сваёю міласэрнасцю, дае здароўе і сілы на новыя дзесяцігоддзі шчаслівага і плённага служэння Божаму слову.
Ядвига ЩУЧКО,
преподаватель катехетического колледжа им. Зигмунта Лозинского в г. Барановичи, магистр теологии:
– О, я хорошо помню восторг, с которым встретили прихожане тот черно-белый приходской листок, вышедший в приходе Матери Божией Фатимской в Барановичах, где настоятелем был кс. Ежи Мазур. Четверть века назад он был как письмо с Небес, письмо от Господа, доставленное на крыльях ангелов. Попал в руки людям, не просто сохранившим веру в жестокие атеистические времена, но и истосковавшимся по хорошему литературному слову о Боге. Ведь духовная литература, если и появлялась, то крайне редко, можно сказать, случайно. И вдруг – регулярный выход католического издания, с течением времени – превращение его в полноценный журнал с наполнением разносторонней информацией о том, Кто есть Путь и Истина, и Жизнь.
С того времени с журналом не расстаюсь прежде всего как читатель, радостно открывающий для себя Бога, который приходит ко мне через актуальное Слово Святейшего Отца, размышления к Евангелию на каждое воскресение месяца, через статьи о людях живой веры, о жизни в мире и согласии представителей разных конфессий, через свидетельства молодежи, выражающие их духовную глубину и ответственность за Костёл и землю, на которой живут. Глубокие и интересные свидетельства, на мой взгляд, дают верующие, участвуя в «круглых столах» журнала, когда говорят о том, как идут к Богу, на чем строят свой нравственный фундамент. А жизнеописания святых!.. Если они смогли выполнить волю Божью, то почему то же самое не смогу сделать я?
Несколько лет назад мне случайно попали в руки две небольшие книжечки кс. Юзефата Фредерика Жискара, который пытался издать сборники о католических храмах Могилёвской митрополии еще до первой мировой войны; к сожалению, успел он немного. И когда в «Диалоге» появились цветные вкладыши с фото и историями храмов, я очень обрадовалась: может, благодаря журналу когда-нибудь будет издан альбом католических храмов Беларуси! Ведь истории приходов, храмов, как и судьбы священников, служивших здесь в разные исторические периоды, – всегда кладезь христианского благочестия, и мы просто обязаны знать их.
Могу признаться, что несколько лет назад к моему статусу читателя журнала прибавился еще один – я получила предложение о сотрудничестве. И за это отдельно благодарю Господа, потому что сейчас для меня «Дыялог» стал еще и школой диалога, в которой учатся, получают вдохновение, испытывают наслаждение от творчества. Да, я рада, что на страницах журнала могу делиться своими знаниями и своей верой.
С юбилеем, с 25-летием, уважаемый журнал и уважаемые читатели! Благословления Божьего и Ангельской помощи для всей редакции и для вас!
Кс. Адам ДЫНАК, 
вице-ректор Пинской духовной семинарии им. Ф. Аквинского, доктор теологических наук:
– Можно по-разному оценивать темп и качество возрождения Костёла в Беларуси, однако, если взглянуть на этот процесс c точки зрения длительности существования эпохи атеизации и её интенсивности, то следует признать, что сделано много, чтобы царствование Божье укреплялось на белорусской земле. В числе многочисленных инициатив и стараний большую роль играет журнал «Дыялог», который уже 25 лет верно служит делу провозглашения Доброй Вести белорусскому обществу.
25 лет в интересующем нас контексте – это значительный отрезок времени, но речь не столько о длительности, сколько о качестве выполняемой миссии. На протяжении всего периода своего существования журнал никогда не поддавался искушению впасть в какую-либо крайность, будь то в сторону благочестивой набожности или в сторону либерального восприятия действительности. «Дыялог» остаётся верным принципам, принятым изначально, пропагандируя Слово Божье, науку Костёла, тематику широко понимаемой культуры, проникая при этом в наиболее общие проблемы обыденной человеческой жизни.
Переживаемый юбилей является поводом для радости и празднования не только для Редакции, но также и для Читателей. Я имею счастье принадлежать как к одной, так и к другой группе, поэтому прежде всего хочу выразить искреннюю благодарность Богу и людям за то великое благо, которым является в Костёле Беларуси ежемесячник «Дыялог».Как пожелание посвящаю в первую очередь высказывание св. Павла из Послания к Филиппийцам: держитесь крепко Слова Жизни (ср. Флп 2,16) и слова св. Иоанна Павла II: «Бога благодарите, дух не гасите».
Кс. Славамір ЛАСКОЎСКІ,
пробашч парафіі Маці Божай Каралевы Польшчы ў г. Люблін:
– Дыялог – гэта перадусім уменне слухаць, каб даць адказ. Гэта адносіны да іншай асобы ці асоб. Так будуецца супольнасць, ініцыятарам якой з’яўляецца Бог. Дыялог азначае таксама “быць” у адносінах з Ім і з тымі, каго ставіць Ён на нашай дарозе. Таму “Дыялог” для мяне быў унікальнай магчымасцю спаткання з іншымі і дзялення з імі тым, што Ён уклаў у маё сэрца. Мае казанні, пераасэнсоўванні былі вынікам дыялогу з Хрыстусам, які аб’явіўся ў Слове, таму я моцна ўдзячны Богу за ўнікальную магчымасць вядзення дыялогу з чытачамі так моцна патрэбнай каталіцкай прэсы на Беларусі. Няхай Пан і надалей благаслаўляе гэтую Божую справу.
З просьбай аб малітве кс. Славамір Ласкоўскі.
Иван СТРЕЛЬЧИК,
церковь «Спасение» (г. Барановичи):
– Моё знакомство с журналом в качестве читателя произошло ещё в 90-е годы. Помню, я тогда был удивлён, что такое качественное, разнообразное по содержанию религиозное издание выходит в Барановичах. После многих лет гонений и преследований христиан в нашей стране, когда любая духовная литература находилась под запретом, это показалось чудом!
Сотрудничество же с журналом в качестве автора у меня началось с 2001 года.
Особенно плодотворным оно было в течение двух последних лет, в течение которых был опубликован цикл моих статей «Житейские истории» в рубрике «Размышления». Можно сказать, что «Дыялог» стал для меня своего рода… кафедрой, с которой я имел возможность проповедовать Слово Божье, искренне делиться своими скромными духовными познаниями. Надеюсь, что читатель смог извлечь из моих статей, выражаясь словами книги пророка Иеремии (15, 19), «драгоценное из ничтожного».
Подсчитано, что любое печатное издание в среднем читает два читателя.
Если принять во внимание тираж журнала, то у данной «кафедры» примерно 8000 «слушателей»-читателей. Эта цифра меня радует. Да будет во всём слава Богу!
Сестра Нунэ ТИТОЯН, MSF,
катехетка в г. Бурлингтон штата Висконсин (США):
– Дорогие читатели!
У нас – праздник – журналу двадцать пять лет.
Предложение бр. Корнелия писать статьи для «Дыялога» вызвало во мне гамму эмоций. Для меня было великой честью и радостью делиться с вами сокровенным – верой в Бога, моей любовью к Иисусу. Когда любишь, ищешь повод лишний раз вспомнить и поговорить о возлюбленном. Любящие (может, влюбленные?) меня понимают… Тревожило лишь одно – поймут ли меня белорусские читатели. Служа Христу в Беларуси, я всегда чувствовала разницу менталитетов, для меня как для миссионера было одновременно и интересно, и сложно стать частью уникальной, неповторимой и многогранной белорусской культуры. Не могу без улыбки вспоминать мою первую статью, написанную в Парафьяново. В 22.00 позвонила нашей прихожанке, завучу школы, и попросила выслушать меня. Затем поинтересовалась, понятно ли это для белорусского менталитета. После она еще несколько раз была моим первым слушателем. Со временем я осмелела. Вот оно, величие Божье, когда люди разных народов, культур и менталитетов в Иисусе встречаются и находят общий язык – доступный, понятный, взаимно обогащающий, вот он – настоящий Диалог.
Мы с вами вместе искали Бога и не то чтобы нашли Его… Перед нами вечность. Мы искали Бога и открывали Его в Возлюбленном Сыне, в Библии, в Костеле, в таинствах, в событиях повседневной жизни, в ближних и в себе. И я искренне благодарю Бога за всегда открытую, доброжелательную и креативную редакцию журнала «Дыялог», за плодотворное сотрудничество. Благодарю вас, дорогие Читатели, за вашу отзывчивость и жажду Бога. Желаю вам продолжать учиться великому умению – искусству вести диалог с Богом, ведь только благодаря этому уникальному диалогу мы учимся понимать себя и жить в любви и согласии с ближними.
В настоящее время я в Америке, в городе Бурлингтон штата Висконсин. Усердно изучаю английский язык, у меня отличный учитель – Святой Дух… Веду катехезу для дошкольников на английском языке. Детям очень нравится, они с таким энтузиазмом приходят на занятия, что это мотивирует меня к более быстрому овладению языком, чтобы свободно проповедовать Христа. Бегут за мной впри-прыжку и радостно кричат: «Сестра Нунэ, сестра Нунэ, сегодня будет новая история об Иисусе!!!». Дома рассказывают библейские истории родителям и о том, что было на уроке. Слава Богу, теперь я еще лучше понимаю, почему Иисус, говоря о Царствии Небесном, часто говорит о детях – такой восторг, искренность, радость, эмпатию встретишь далеко не у каждого взрослого.
В общем всё Слава Богу!
Кс. Яцэк ДУБІЦКІ, СМ,
пробашч парафіі Святой Тройцы ў в. Шарашова (Пінская дыяцэзія):
– Слова мае вялікую сілу. Слова можа параніць, а можа вылечыць, можа адабраць рэшткі надзеі і можа матываваць да барацьбы і дзеяння. І гэта – пра слова, якое прамаўляецца. А што тады казаць пра слова напісанае! Яно існуе на працягу вякоў! Да яго заўсёды можна вярнуцца!
“Дыялог” – гэта мноства добрых слоў, якія засталіся запісанымі. Слоў пра Бога, пра веру, пра сэнс жыцця. Слоў, якія пераконваюць, матывуюць, змушаюць да рэфлексіі. Слоў, якія былі моцна патрэбныя ў часы, калі адраджаліся структуры Касцёла на Беларусі і якія моцна па-трэбныя сёння.
Чым асабіста для мяне з’яўляецца “Дыялог”? Менавіта тым – словам, якое пераконвае. Нават тады, калі ты сам ствараеш гэтае слова.
Звычайна, калі рыхтуюся да нядзельных казанняў, задаю сабе пытанне: “Ці ты, Яцэк, выконваеш тое, аб чым прамаўляеш людзям?”. Гэта добрае пытанне. Таму варта ўслухоўвацца ў сваё казанне. Варта, каб было “аб чым”!
Тым болей, калі пісаў разважанні да нядзельных літургічных казанняў або разважанні на тэму Дэкалогу. Усё гэта запісана… Гэтае слова павінна матываваць мяне. У першую чаргу.
Тамара ШАСТАКОВІЧ,
парафіянка парафіі Найсвяцейшага Сэрца Пана Езуса ў г. Ляхавічы (Пінская дыяцэзія):
– Без перабольшвання – мяне прывабіла назва часопіса. А што такое дыялог? Размова паміж дзвюма асобамі. Шчырая, ад сэрца, у якой раскрываюцца душы, у якой людзі ўзаемна ўзбагачаюцца дасведчанасцю і набытым вопытам суразмоўцы. Дыялогі бываюць кароткімі і нават перастаюць існаваць, калі няма аб чым гаварыць, калі тэма вычарпана.
А бывае, што цягнуцца ўсё свядомае жыццё…
Мой дыялог з часопісам існуе 10 гадоў, з той пары, калі яшчэ працавала настаўніцай беларускай мовы і літаратуры ў гімназіі. Ведаў па літаратурнай тэме “Міфы”, што ўключана ў школьную праграму, не хапала, а тэме прысвячалася па 3 урокі ў класах з 5-га па 11-ы. Як цяжка было растлумачыць пяцікласнікам, напрыклад, прыпавесць пра марнатраўнага сына! Ні адзін з іх не мог апраўдаць Бацькі, які прыняў блудніка ды зрабіў дзеля яго пір, а не зрабіў для добрага і паслухмянага другога сына. Тыя ўрокі і для мяне самой былі цяжкімі, хоць перад тым разоў тры прачытала “Новы Запавет”… Зразумець Божую мудрасць, якая часам супярэчыць чалавечай логіцы, не ўдаецца адразу…
Ды ўсе гэта супала з часам пахавання майго мужа (непрактыкуючага католіка), і я, тайна ахрышчаная праваслаўным святаром 50 гадоў таму, прыйшла ў наш касцёл. І там засталася…
Менавіта тады ўпершыню разгарнула старонкі “Дыялога”, пачала чытаць біблейскія гісторыі для дзетак, прачытала кароценькае тлумачэнне прыпавесцей.Так пачаўся мой асэнсаваны маўклівы дыялог з Богам.
Першы свой артыкул памятаю вельмі добра, паколькі героямі яго былі пазнаныя здагадлівымі асобамі людзі. Гэтыя людзі выказалі прэтэнзію за добрую і карысную вестку нібы аб іх… Здавалася, што такога не можа быць, але, на жаль, у зямным жыцці тых, хто сведчыць пра Божыя справы, і такое бывае. Пасля я падпісвалася псеўданімам, і не без аглядкі на тых, хто разам са мной бывае на святой Імшы. Разумею, што этап майго сталення як аўтара ў часопісе працягваецца, вельмі рада супрацоўніцтву з маленькім калектывам “Дыялога”. Бываючы зрэдчас у рэдакцыі ці падчас тэлефанавання бяру ў іх урокі сапраўднай хрысціянскасці, непаказной гасціннасці, высокай патрабавальнасці да слова. Кожны раз яны натхняюць на творчасць, напаўняюць радасцю сэрца і дапамагаюць адчуць прыгажосць чалавечых адносін. Чалавечыя адносіны павінны быць прыгожымі! Так задумана Панам Богам.
Чым для мяне з’яўляецца часопіс “Дыялог”? Выданнем, дзе я знаходжу адказы на духоўныя пытанні, што пастаянна ў мяне ўзнікаюць. Асабліва цікавяць рубрыкі “Духоўныя практыкаванні”, “Сведчанні”, “Біблейская катэхеза”. Падабаецца яскравае каляровае тэматычнае афармленне, фота касцёлаў і карцінны сюжэт, падгледжаны братам Карнэліем у прыродзе і быце. Нягледзячы на тое, што я самастойна кожны дзень захо-джу ў інтэрнэт на хрысціянскія сайты, усё ж часопіс дае шмат той інфармацыі, якой не хапае для рэлігійнай каталіцкай практыкі. Праз артыкулы, змешчаныя ў часопісе, засвойваюцца правілы жыцця практыкуючага католіка. А ўсё гэта вельмі важна! Дарэчы, часопіс ў парафіі разыходзіцца хутка.
Друкуюцца ў ім час ад часу і мае артыкулы, па-рознаму рэагуюць на іх чытачы. Хтосьці скажа канкрэтна, што яго ўразіла, іншыя – “добра”, “малайчына”, “табе 10”, а ў большасці – прамаўчаць. Ці маю я сама задавальненне за сваё слова? Цяжка сказаць адназначна. Пішу для таго, каб падзяліцца набытым за жыццё вопытам і каб ён прынёс карысць іншым. Спадзяюся на тое. Усцешана, што маю магчымасць весці дыялог з блізкімі па духу людзьмі пасля прачытання майго артыкула.
Спытала, што думаюць аб часопісе мае сябры.
Рэгіна Каспяровіч (каталічка): “Часопіс чытаю з пачатку яго існавання. Лічу, што друкуюцца ў ім цікавыя і важныя рэчы. Асабліва падабаецца “круглы стол”, “Слова Свяцейшага Айца”.
Святлана Калядзіч (пратэстантка): “Ваш часопіс вельмі добры. Чытаеш усе матэрыялы – святлом напаўняецца душа. Усё мне падабаецца, хоць у некаторых момантах нашы рэлі-гійныя погляды не супадаюць. Галоўнае – нязменнае Слова Божае і як спаўняюць Яго са-праўдныя вернікі ў сваім жыцці”.
Яўген МАЛІНОЎСКІ,
грэка-каталіцкі святар, пробашч парафіі Кірыла і Мятода ў Баранавічах, дацэнт псіхалогіі:
– Асабіста для мяне «Дыялог» з’яўляецца размовай дзвюх сакратаўскіх дактрын: пра бессмяротнасць душы і аб форме яе існавання. Адсюль і мой канцэпт «Тэапсіхалогія» як адкрыццё Бога ў асобе чалавека. Некаторыя чытачы шчыра рэагавалі на мае артыкулы, але з гэтага я ніколі не меў задавальнення, таму што вельмі крытычна стаўлюся да ўласных выказванняў. Палымяная сустрэча з Госпадам – вось надзвычайная і праўдзівая сенсацыя. І добра, што на старонках часопіса часта змяшчаюцца сведчанні веры людзей, якія задаюцца пытаннем: «Навошта я тут і ці змагу змяніць свой шлях?».
Перамяшчаючыся з індывідуальных на глабальныя праблемы існавання, «Дыялог» вось ужо 25 год крочыць разам з намі да «мужа дасканалага, у меру поўнага ўзросту Хрыстова (Эф 4,13), які ўсё больш успрымаецца як Біблія трэцяга тысячагоддзя. І гэта не чарговае настаўленне паслухмянаму рабу ў выкананні запаветаў, але гутарка кахаючага старэйшага брата з дапытлівым малодшым.
А. Яўген ГОЛУБ, OFMConv,
(г. Івянец):
– Дваццаць пяць год для чалавека – цудны час: з аднога боку маладосць дае магчымасці марыць і ставіць перад сабой мэты, пазнаваць і адкрываць, а пэўны досвед за плячыма дазваляе здзяйсняць задуманае. Чым “дваццацьпятка” вымяраецца для часопіса, ды яшчэ каталіцкага? Колькасцю выданых нумароў? Арміяй чытачоў? Унікальнасцю і якасцю надрукаваных матэрыялаў?
Нават не магу прыгадаць, калі ўпершыню ўзяў у рукі “Дыялог”, але ўпэўнены, што на ўсім шляху майго сталення ў веры ён быў добрым спадарожнікам: не маралізаваў, распавядаў досыць жыццёвыя гісторыі, прыгадваў часам на сваіх старонках знаёмыя твары ды правакаваў думаць. Адным словам, паказваў Касцёл менавіта з таго боку, якім ён ёсць, а не такім, якім ўяўляўся ці хацеў бы быць. Вельмі чалавечны Касцёл атрымліваўся ў “Дыялога”. А як жа па-іншаму, з такой назвай?
Шаноўная рэдакцыя часопіса пытаецца, ці цешуся, што мае тэксты з’яўляюцца на яго старонках. А як жа! Нават вельмі цешуся, бо ўдзел у гэтым “дыялогу” мне самому дапамагае шукаць Праўду.
А напрыканцы – пажаданні: апрача наступных шматлікіх, поўных радаснай выдавецкай працы гадоў і юбілеяў у гроне старых правераных і новых чытачоў, жадаю заўсёды заставацца “Дыялогам” – месцам, дзе кожны можа далучыцца да сяброўскай гутаркі, бо “дзе двое, або трое…”
Рэдакцыя часопіса шчыра дзякуе вам, шаноўныя аўтары, за адказы, за тое, што знаходзіце час, каб яднацца з намі ў вялікай справе – дапамагаць людзям адкрываць Бога там, дзе яны жывуць сёння.