Хвала Хрысту!

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

Добры дзень, дружа! Хочацца запытаць: ці перажываў ты адзіноту, самотны стан? Ці адчуваў сябе пакінутым, незразумелым альбо сумным нават сярод кола блізкіх людзей, сярод грамадства? Ці задумваўся аб тым, чаму так адбываецца? Дзе прычына? Давайце паразважаем. А калі захочаце напісаць – напішыце па адрасу: na-ty@list.ru

Застацца ў самоце?

АКТУАЛЬНА

“Дадзена мне джала ў цела, пасланец сатаны, каб біць мяне, каб я не хваліўся. Таму я тройчы маліў Пана, каб адвёў гэта ад мяне. Але Пан сказаў мне: «Хопіць табе Маёй ласкі, бо моц удасканальваецца ў слабасці». Найбольш ахвотна буду хваліцца сваёй слабасцю, каб жыла ўва мне моц Хрыста. “ (2 Кар 12:7-9)
 Часта ў нас узнікае пытанне: чаму Бог дапускае ў нашым жыцці смутак, боль, расчараванне  і г.д. Здаецца, мы ўсё робім правільна, вядзем пабожнае хрысціянскае жыццё, але ўсё адно час ад часу становімся, нібы перасохлы ручай.
Вядома, Бог не хоча павяргаць нас у смутак і роспач, тым больш наш Бог – Бог радасці. Бог усё робіць дзеля нашай карысці, а значыць, згаданыя вышэй цяжкасці Ён дае нам для таго, каб нешта адкрыць, нечаму нас навучыць.
З чым можна параўнаць такі стан душы – самотнасць, адзіноту? Хіба больш трапнай рэчы, як пустэльня, не знайсці. А што мы ведаем пра пустэльню? Там горача ўдзень, холадна ўначы, няма жывой вады, амаль няма ежы і зусім пуста. Прынамсі таму яна і мае такую назву – пустэльня. Наш стан самоты – ні што інакш, як духоўная, жыццёвая пустэльня. Але чаму Бог перыядычна вырывае нас з аазісу жыцця і літаральна кідае ў такую духоўную пустэльню? Дзеля таго ж, дзеля чаго і Сам Езус пайшоў у пустэльню, каб пасціць там сорак дзён.
Выйшаўшы ў пустэльню, Хрыстус пазбавіў сябе асяроддзя лю-дзей, стасункаў з імі, пазбавіў сябе ежы, усяго магчымага, што можа хоць неяк звязваць, а дакладней –  прывязваць нас да гэтага свету, каб застаўся толькі Бог. Каб максімальна адлучыцца ад зямнога і засяро-дзіцца на Богу.
Нашая адзінота – ні што інакш, як духоўны пост у жыццёвай пустэльні. Бог хоча пабыць выключна з намі і выключна блізка. Таму нашыя самота, адзінота, цяжкасці – гэта не жыццёвыя няўдачы, а патрэба Бога пабыць сам-насам з намі, без уплыву гэтага свету, па-за яго метуснёй. Гэта – час адказаць самім сабе ў прысутнасці Бога на важныя жыццёвыя пытанні аб нас саміх, аб нашых блізкіх, аб нашай веры, жыцці і ролі Бога ў ім. Так, як Езус у сваёй пустэльні падчас спакусаў шатана расстаўляў жыццёвыя акцэнты – “Не хлебам адзіным буду жыць, але кожным словам, зыходзячым з вуснаў Божых”, “Не буду спакушаць Госпада Бога”, “Госпаду Богу буду пакланяцца і Яму аднаму служыць”.
Як мы ведаем, Езус не застаўся ў пустэльні, а выйшаў адтуль. І выйшаў узмоцнены, зацверджаны ў сваёй веры і сваёй жыццёвай дарозе. Так і мы па прыкладу Хрыста павінны з такой жа верай і ўдзячнасцю перажываць свае духоўныя пустэльні, каб выйсці з іх у жыццё ўзмоцненымі.
Напрыканцы хачу прывесці невялічкі ўрывак з кнігі Нікаласа Спаркса “Апошняя песня”:
– Не, – адказаў той, –  адзінота для мяне немагчыма. Таму што я размаўляю з Богам.
– Хочаце сказаць, што  моліцеся?
– Не, – паўтарыў пастар. –  Менавіта размаўляю. Ніколі не  забывай, што Бог – твой сябар. І як  усе сябры, Ён прагне  пачуць, што адбываецца ў тваім жыцці. Добрае тваё жыццё або дрэннае, поўнае смутку ці гневу… Ён чакае цябе. Таму я размаўляю з Ім.
– Пра што менавіта?
– Пра ўсё, што ты распавядаеш  сваім сябрам.
– І вы Яго чуеце?
– Так, але не вушамі.
Ён паклаў руку на грудзі:
– Тут  я  атрымліваю  адказы. Тут я адчуваю Яго прысутнасць.

А зараз скажы: чаму аддаеш перавагу ты – адзіноце ці сябрам?

ШЧЫРА Женя Козленко (г. Волковыск, приход св. Вацлава): – У меня есть друг еще со школы. Мы можем долгое время не видеться, но при встрече нам есть о чем поговорить, и мы всегда рады такой встрече. Когда есть друг – ты не один: он поддержит, поможет советом. Но самым верным другом есть Бог, Он всегда со мной. Он говорит через события и других людей, в его речи всегда подсказка, как поступать правильно, хоть порой это нам не очень нравится. Но пройдет время, сосредоточишься, поразмышляешь наедине с собой и понимаешь, что Бог знает, как лучше для нас, и даже боль может пойти на пользу. Ищите людей, в которых есть Бог, и они станут вашими лучшими друзьями. И вы не будете переживать одиночество.

Андрэй Лугiн (в. Гальшаны, парафія св. Яна Хрысціцеля): – Мой сябар – гэта мой бліжні. Аднойчы, калі чытаў Евангелле паводле св. Лукі, мае думкі спыніліся на пытанні, якое законнік задаў Езусу: «Хто мой бліжні?» У той момант і я задумаўся, а хто ж для мяне з’яўляецца бліжнім. Перабіраючы ў сваёй галаве розныя варыянты, я прыйшоў да высновы, што кожны з’яўляецца маім бліжнім, бо ён – вобраз і падабенства Бога. Калі я кажу, што люблю Хрыста, а жабрака сёння адкінуў, то, значыць, сёння я не ўзлюбіў ні Бога, ні жабрака, бо нашая любоў павінна быць цэласнай. Сапраўдная любоў павінна быць аднолькавай да ўсіх. А значыць, і сябар – гэта мой бліжні, гэта кожны чалавек. А адзінота, здаецца мне, – не найлепшы стан.

Аліна Тамашэвіч (пас. Бараўляны, парафія Найсвяцейшай Панны Марыі Успамогі Хрысціянаў): – Для мяне сябар – гэта такі чалавек, які ніколі не здрадзіць, будзе разам са мною і ў цяжкую, і ў добрую хвіліну, той, пра каго клапачуся я, і хто клапоціцца пра мяне, з кім я магу размаўляць на любую тэму. Я лічу, што сустрэць хоць аднаго такога чалавека за ўсе сваё жыцце – гэта вялікі Божы падарунак. Але кожны чалавек, калі нараджаецца, ужо мае надзейнага сябра –  Езуса Хрыста. Менавіта Ён – той, хто з табою заўсёды, нават, калі ты і сам пра Яго забыўся або не ведаеш Яго. Езус  заўсёды ідзе першым да нас, патрэбна толькі  зрабіць крок яму насустрач. Таму я магу казаць, што Езус – мой найлепшы сябра.

Наталля Самаль (г. Мінск, парафія Найсвяцейшай Панны Марыі): – Жыццё без сяброў уявіць не магу. Здараецца нечаканая радасць, клопат пачне турбаваць – і ў душы адразу ўзнікае жаданне гэтым падзяліцца з тым, хто зразумее. Што я маю на ўвазе пад словам “зразумее”? Гэта значыць, не толькі выслухае новую інфармацыю, але і прапусціць яе праз сваё сэрца. Дапамогу мы знаходзім у людзей, што крочаць па жыцці разам з намі, але перадусім – у Бога. Толькі Яму вядома ўся складанасць жыццёвых абставін. Толькі ў Яго Сэрцы ва ўсёй яскравасці адбіваецца кожны рух нашай душы. Аб чым яшчэ можна марыць? Вось наш сябра – Езус, недасягальная Дасканаласць, якая заўсёды побач.

Артыкулы, блiзкiя па сэнсу: