Хвала Хрысту!

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

Прывітанне, сябры! Якая цікавая тэма –  ці сочым мы за сваёю гаворкай… І ці ўвогуле трэба за ёю сачыць?!
Мне здаецца, кожны хрысціянін павінен чытаць Біблію, каб ведаць жаданне Госпада адносна нашай гаворкі. А як лічыш ты? Напішы мне на адрас: na-ty@list.ru

Добрыя словы – ад добрага сэрца

АКТУАЛЬНА

“Добры чалавек выносіць з добрага скарбу сэрца дабро, а дрэнны чалавек з благога сэрца свайго  выносіць зло, бо пра тое, чым напоўнена сэрца, гавораць вусны ягоныя”     (Лк 6, 45)

Кожны дзень розныя  людзі бачаць нас. Яны бачаць  нашы паво-дзіны і слухаюць тое, што мы гаворым. Ці важныя нашы словы? Езус пра гэта кажа: “Кажу ж вам, што за кожнае марнае слова, якое скажуць людзі, дадуць яны адказ у дзень суда. Бо паводле слоў сваіх будзеш апраўданы, і паводле слоў сваіх бу-дзеш асуджаны” (Мц  12,36-37).
Як жа мы павінны выкарыстоўваць нашу гаворку? Як павінен размаўляць хрысціянін? “Вусны гавораць тое, чым перапоўнена сэрца” (Мц  12, 34). Сапраўды, дрэва пазнаецца па пладах сваіх, словы паказваюць, што пануе ў сэрцы. Добрыя словы ідуць ад добрага сэрца. Карані нашых думак, слоў, дзеянняў – у сэрцы. Калі штосьці дрэннае выходзіць з нашых вуснаў – яно выходзіць з сэрца. Увесь гэты бруд пануе там, і менавіта там пачынаецца ўсялякае зло. Але і гэта яшчэ не ўсё. Калі хтосьці кажа нешта дрэннае, трэба ведаць, што ў сэрцы гэтага чалавека ў шмат разоў больш гэтага дрэннага. Таму што  вонкі выліваецца толькі лішак.
Падобна, і той, хто кажа добрае, ў сэрцы носіць значна больш дабра.
Святое Пісанне вучыць нас, што кожнаму хрысціяніну трэба быць «… узорам для вернікаў у слове, у жыцці, у любові, у духу, у веры, у чысціні» (1 Цім 4,12). Ці з’яўляецца наша гаворка ўзорам для пераймання? Як станоўча мы можам выкарыстоўваць сваю гаворку?
Напэўна, для праслаўлення свайго Бога – “Слаўце Бога нябёсаў, бо навекі міласць Ягоная” (Пс 135, 26);  для выразу падзякі Богу і людзям – “За ўсё дзякуйце: бо такая наконт вас воля Божая ў Хрысце Езусе” (1 Тэс 5,18);  для настаўлення адно аднаго –  ”Настаўляйце адно аднаго кожны дзень, пакуль трывае гэтае “сёння”,  каб не зацвярдзеў хто з вас праз падман граху» (Габр 3,13); для таго, каб заўсёды гаварыць праўду – “… праўду вымавіць язык мой…” (Прыпавесці  8,7 ) і для навучання іншых Евангеллю Езуса Хрыста – “… ідзіце і навучайце ўсе народы” (Мц 28,19).

Хачу падзяліцца вершам на рускай мове, блізкім да нашай тэмы.    

    Наш язык
Наш язык – это плоти частица,
Тела нашего маленький член.
В нём великая сила таится,
Опасайтесь попасть к нему в плен!
Языком можно многое сделать –
Им бывает изранен наш друг,
Языком оскверняется тело,
Воспаляется жизненный круг.
Где путь истины, многие знают,
Но лукавство, увы, в их устах.
Языком и людей проклинают,
И желают прославить Христа.
Нам, наследникам Божьего Царства,
Наблюдать нужно за языком,
Чтоб не сеять вражду и коварство,
Путь свершая в небесный наш дом.
О Господь, к Тебе наша молитва –
Управляй языком нашим Сам,
Чтоб он не был, как острая бритва,
Чтоб он был, как целебный бальзам.
Пусть нам будет, искупленным чадам,
Языком и устами не лень
Всем Твою проповедовать правду
И хвалу Тебе петь всякий день!

Л. Межохина.

А зараз – пытанне: ці сочыш ты за сваёю мовай, за тым, што гаворыш?

ШЧЫРА Вікторыя Філіпенка (г. Мінск, парафія Маці Божай Нястомнай Дапамогі):  – Мне здаецца, кожны чалавек мае заданне і абавязак сачыць за сваёй гаворкай. Таму я стараюся сачыць за тым, што кажу і як кажу. Словы, што выходзяць з маіх вуснаў, не толькі сведчаць аб узроўні культуры, выхаванасці, адукаванасці, але і даюць прыклад лю-дзям, з якімі размаўляю кожны дзень, людзям, якія выпадкова чуюць маю гаворку, свайму дзіцяці, якое вучыцца размаўляць. Я стараюся дбаць аб тым, каб мая мова была на адпаведным узроўні. Бог адарыў нас магчымасцю думаць і размаўляць. Чалавек гэтай магчымасцю павінен годна карыстацца.

Вольга Пашкевіч (г. Ліда, парафія Ўзвышэння Святога Крыжа): – Мы прызвычаіліся лічыць, што мова – гэта выраз нас саміх. Але на самой справе вельмі незаўважна яна становіцца выразам таго, што вакол нас, – вучоба, праца, СМІ  таксама ўздзейнічаюць на тое, што і як мы кажам. Таму сапраўды, сачыць за сваёй мовай вельмі складана. Складана, але важна. Тым больш, што як апостал Хрыста, я не маю права быць абыякавай да таго, што кажу. Бо кожную хвіліну я нясу людзям у словах і дзеяннях нашу з Ім узаемную любоў. І толькі я адказная за тое, заўважаць іншыя яе ці не. Таму і апостал Якуб  вучыць нас, што чалавек, які не грашыць языком, з’яўляецца дасканалым (Як 3,2). Дасканалым у любові.

Таццяна Бабейкіна (г. Слуцк, парафія св. Антонія): – Навошта наогул Бог надзяліў чалавека мовай? Думаю, няшмат тых, хто разважаў над гэтым пытаннем, бо мова для нас – звычайная рэч. Слова можа суцешыць, адудзячыць, перадаць каханне…  Але, на жаль, мову мы выкарыстоўваем і ў нядобрых намерах – крыўды, наракання, помсты. Калі разабрацца, то мова – гэта дар чалавеку ад Бога! Атрымоўваецца, што мы гэты каштоўны цудоўны Божы падарунак, які Ён даў у дапамогу для лепшага ўсталявання кантактаў, часта выкарыстоўваем на радасць сатане і на крыўду Богу. Наша мова – гэта дзяленне гэтым Божым падарункам з іншымі людзьмі. І толькі ад нас залежыць, ад імя каго мы гэты дар падносім.

Крыстына Сабінская (г. Баранавічы, парафія св. Зыгмунта): – Ці сачу я за сваёй гаворкай? Так! Бо наша гаворка паказвае павагу да суразмоўцы, нашу дабрыню! Мы павінны разумець, дзе і калі ўжываць тыя ці іншыя словы. У Святым Пісанні змешчаны прыклады таго, якой павінна быць нашая гаворка. Але ж калі мы размаўляем з Богам, то павінны ведаць, што Ён чуе не толькі тое, што мы гаворым, але і тое, што мы насамрэч маем у сэрцы.

Артыкулы, блiзкiя па сэнсу: