Хвала Хрысту!
Ці можаш сказаць пра сябе, што ты міласэрны? І ў чым праяўляецца гэтая якасць – хіба не толькі ў тым, каб дапамагчы старэнькаму перайсці вуліцу. Жадаю табе навучыцца… слухаць іншых з любоўю. Пра свой вопыт у гэтай справе можаш напісаць мне на адрас Dialog-na-ty@tut.bу
Дзейнічай!
АКТУАЛЬНО
Часам, калі мы робім дабро, разлічваем на тое, што ў адказ атрымаем таксама нешта добрае, а можа і звыш. І гэта зусім нармальна, таму што мы створаны не толькі для таго, каб любіць, але і каб быць любімымі. Але да чаго нас заклікае Езус? Ён заклікае нас адмовіцца ад такой узаемавыгады. Дакладней, мы не павінны разлічваць ці чакаць адказу на нашыя добрыя справы.
Гасподзь цудоўна ўсё стварыў. Так з нашым сэрцам: чым больш мы даем любоў, тым больш мы напоўнены ёю. З кожным актам любові наша сэрца «пашыраецца», робячыся здольным больш прымаць тую любоў, якую Бог нам хоча даць.
Мы жывём у складаны час. Свет вакол нас напоўнены страхам, няўпэўненасцю, абыякавасцю… Уся гэтая атмасфера садзейнічае, каб мы закрыліся ў сваіх праблемах, адчувалі сябе непатрэбнымі, не бачылі нічога, акрамя нашай адзіноты. Гэта прыводзіць нас да засмучэння і бяссілля. Але менавіта зараз мы, хрысціяне, пакліканы стаць для нашых бліжніх маленькім «домам», дзе яны знойдуць любоў, разуменне і супакой. Для тых, хто няздольны нам даць нічога ўзамен. Прысвяціць свой час для гэтых людзей. Каб яны былі выслуханыя, зразумелыя, любімыя.
Дзе мы возьмем супакой? Дзе мы возьмем любоў? У Хрыста, які палюбіў нас!
…Чатыры чалавекі. Мы не ведаем іх імёнаў, мы не ведаем, кім яны былі самі і кім быў для іх чалавек, якога яны ратавалі, чалавек, якога яны прынеслі і апусцілі ў дом праз дах, можна сказаць, «на галаву» ўсім тым, хто быў унутры. Езус не задае пытанняў, нічога не кажа. Евангеліст Марк піша: «бачачы веру іх», даруе грахі і аздараўляе гэтага чалавека. Перад намі – прыклад веры людзей. Веры – дзейнай, гатовай пераадолець цяжар, ??нязручнасці, асуджэнне, непаразуменне. Гэтыя чатыры чалавекі прысвяцілі свой час «безнадзейнаму», і Гасподзь учыніў цуд, дзякуючы іх веры.
Гэта вера, якая прыносіць плён, вера, якая сведчыць пра Бога. І пытанне не ў тым, што гэтыя людзі апынуліся ў той час і ў такой сітуацыі побач з Езусам. Пытанне ў тым, што яны не заленаваліся паслужыць любоўю, сваім часам бліжняму.
Езус, шукаючы веру сярод людзей, знайшоў яе ў гэтых чацвярых, але ці ўбачыць Ён веру ў нас, сустрэўшыся з намі?
Калі адчуваеш, што ты закрываешся ад блізкіх, што табе няма чаго даць іншым, успомні гэты фрагмент з Евангелля і дзейнічай.
А зараз пытанне: ці знаходзіш ты час для іншых, ці гатовы падзяліцца ім з бліжнім, каб прынесці радасць бліжняму?
|
ШЧЫРА
Дар’я Брышцель (г. Светлагорск, парафія Ўзвышэння Святога Крыжа): –Так, знаходжу, бо няма «чужых» людзей, нават калі бачыш чалавека першы раз. Аднойчы ехала у Катэхетычны каледж у Баранавічы. Маім суседам быў мужчына, які таксама ходзіць у касцел. У яго ёсць сям’я, якую ён любіць, мае цяжкую працу і вельмі стомлены з-за штодзённай дарогі. Мы вельмі добра паразмаўлялі. Я падумала: варта быць адкрытым на іншага чалавека, бо хто ведае, як зменіцца твая ці яго гісторыя пасля такой сустрэчы. Сучасны свет вельмі “хуткі” і, на жаль, не заўседы атрымоўваецца нават патэлефанаваць, але кожнае спатканне мае свой «смак» і сваю асаблівасць, гэта не проста размова, а жывая сустрэча. |
|
Аляксандр Платон ( г. Мінск, парафія святых Сымона і Алены): –Безумоўна. Бо, прысвячаючы час іншаму чалавеку, самі становімся шчаслівымі. Вельмі вялікую радасць і задавальненне адчуваеш, калі клапоцішся пра іншага ці проста знаходзішся з ім побач. Часам і гэтага бывае дастаткова. Вельмі люблю прысвячаць час сваёй каханай, якая зараз ужо з’яўляецца маёй нарачонай. Адчуваю сябе патрэбным і вельмі шчаслівым, калі бачу ўсмешку на яе твары. |
|
Ганна Гук (г. Гродна, парафія Св. Францішка Ксаверыя): –Для мяне адносіны з іншымі людзьмі – гэта нешта асаблівае, таму першая рэакцыя на пытанне – «Вядома!». Аднак потым разумею, што я не заўсёды гатовая. Часам стамляюся, думаю больш пра сябе, саромеюся, не ведаю, як правільна будаваць зносіны з іншым чалавекам. Але ў такія моманты проста аддаю сваю слабасць у рукі Бога і потым усведамляю, што Ён вядзе. Яшчэ разумею, што час, які нам дадзены, – ён сапраўды не прызначаны толькі для нас. Дзяліцца ім – гэта вялізны дар і радасць. Ніколі не даведаешся, наколькі моцным было менавіта тваё слова або наколькі менавіта твая прысутнасць змагла падтрымаць чалавека, які ў табе меў патрэбу. |
|
Таццяна Семчык (г. Мінск, парафія святых Сымона і Алены): –Я прысвячаю час сваім бліжнім: мужу, дзецям, якіх у нас чацвёра, родным, знаёмым. Калі паставіць пытанне: ці гатова я прысвяціць час, які застаецца пасля ўсяго гэтага, бліжнім? Перш за ўсё прыгадаю сабе адну з запаведзяў любові: «Любі бліжняга твайго, як самога сябе» (Мк 12, 31). І тут лёгка парушыць раўнавагу, якая гучыць у словах Пісання, паміж любоўю да бліжняга і да сябе. Калі баланс будзе парушаны, прыйдуць пэўныя наступствы. Таму, калі ў мяне дастаткова часу, каб наталіць свае асабістыя фізічныя, духоўныя і г. д. патрэбы, і я раблю выбар з свабоднай волі і свядома згаджаюся ахвяраваць свой час для бліжніх звыш таго, што ўжо ахвярую, бо маю для гэтага патрэбныя рэсурсы, то раблю гэта з задавальненнем. |
