Хвала Хрысту!
Прывітанне, сябры! Калі чую выраз “бацькоўскі дом”, галава ідзе кругам – колькі пяшчоты і любові выклікаюць у маім сэрцы гэтыя словы… Хм, напэўна, не толькі ў мяне!
Але ж не забывайце, сябры, што нашае жыццё – гэта пілігрымка да Бацькоўскага Дому, які ў Нябёсах.
А яшчэ – не забывайцеся мне пісаць пра тое, што цікавага адбываецца ў вашым жыцці сёння, на na-ty@list.ru
Бацькоўскі падмурак
“І ён устаў, і пайшоў да свайго бацькі. А калі быў яшчэ далёка, убачыў яго бацька ягоны і зжаліўся; і, пабегшы, кінуўся яму на шыю,
і пацалаваў яго” (Лк 15, 20).
АКТУАЛЬНА
Калі мы гаворым пра бацькоўскі дом, то ў кожнага ўзнікае свой вобраз. Канешне, у большасці з нас бацькоўскі дом атаясамліваецца з чымсьці добрым і светлым. Але ёсць людзі, для якіх бацькоўскі дом стаўся домам болю, ёсць тыя, каму не давялося спазнаць яго цяпло. Скрозь такі лёс цяжка зразумець і прыняць тое, што Бог запланаваў бацькоўскі дом, як святое месца, дзе вобраз бацькі – гэта вобраз любячага Бога Айца, а вобраз маці – гэта вобраз Божай Маці.
Бог даверыў нашым бацькам наш лёс. Адныя бацькі прымаюць дар бацькоўства з удзячнасцю, іншыя, на жаль, не. Як цяжка жывецца без татавага клопату і матчыных пяшчотных рук. Але нават у такой сітуацыі Бог дае нам надзею. “Ці ж можа забыцца жанчына пра дзіця сваё, каб не пашкадавала дзіцяці ўлоння свайго? Ды каб нават яна забылася, Я не забудуся пра цябе!” (Іс 49,15) “Я не забудуся пра цябе”, – кажа нам Пан. Мы маем Таго, Хто любіць нас так, як не можа любіць ніхто. Пагля-дзіце – Бог пашкадаваў Абрагамавага сына Ісаака, калі той ляжаў на ахвярніку, а Cвайго роднага Сына не пашкадаваў, аддаўшы яго на смерць за нашыя грахі! Так любіць нас Пан!
Бацькоўскі дом… Ён заўсёды ў нашым сэрцы. Гэта, калі мы бачым любячага Бога ў вобразе свайго таты, у вобразе пяшчотнай мамы. А калі лёс пазбавіў нас бацькоў – мы знаходзім іх вобраз у асобе любячага нас Бога.
Таксама бацькоўскі дом – гэта, безумоўна, месца, дзе мы нарадзіліся, дзе выраслі, да чаго звяртаемся ў нашых самых светлых і добрых ўспамінах. Дзе б мы ні знаходзіліся, дзе б ні жылі – калі вяртаемся да бацькоўскага дому, пачуваемся спакойнымі, шчаслівымі, пачуваемся на сваім месцы. Ніхто і нішто не заменіць нам бацькоўскі дом. Але мы павінны памятаць, што, калі самі станем бацькамі, то спрычыняемся да будаўніцтва бацькоўскага дому ўжо для нашых уласных дзяцей. “Таму пакіне мужчына бацьку і маці і злучыцца з жонкай сваёй, і будуць двое адным целам” (Мц 19, 5). Гэта значыць, што мы павінны будаваць новы шчаслівы – для нас як бацькоў і для нашых дзяцей – дом, дзе светлы вобраз бацькоўскага дому нашага дзяцінства будзе нам добрым падмуркам. А каб шчасце гэтае было сапраўдным і трывалым, трэба будаваць наш дом на камені, на цвёрдым падмурку – Езусе Хрысце.
А ці не атаясамліваюцца ў вас словы “бацькоўскі дом” са словам “Бацькаўшчына”? Так! Гэта яшчэ адзін вобраз бацькоўскага дому. Толькі каб гэты вобраз быў сапраўдным і поўным – мы павінны ставіцца да Радзімы як да нашага агульнага роднага дому, а да людзей, як да сваёй роднай сям’і. Бо так яно насамрэч і ёсць, бо так бачыць нас Бог і так Ён хоча, каб было. Езус кажа: “…хто выконвае волю Айца Майго, які ў нябёсах, той Мне брат, і сястра, і маці” (пар. Мк 3,35), а сказаў Ён гэта, паказваючы на незнаёмых лю-дзей і знаходзячыся не ў сваім доме.
Пытанне: чым для цябе з’яўляецца твой бацькоўскі дом?