Хрыстос уваскрос!
Амаль кожны дзень мы стаім перад выбарам. Але каб зрабіць яго, чалавеку заўсёды патрэбны супакой, разуменне і абавязкова надзея на тое, што Бог нас пачуе, дасць знак, дапаможа…
Разважанне падрыхтавала Воля Севярынец (г. Мінск, парафія Найсвяцейшай Панны Марыі). Не забывайся пісаць мне на Dialog-na-ty@tut.by
Бог бачыць з вышыні
АКТУАЛЬНА
Самыя цяжкія выпрабаванні могуць стаць самымі лепшымі пачынаннямі – кажа адна мая знаёмая. І я згодная з ёю цалкам. Але каб гэтыя словы набылі для цябе сэнс, ты павінен верыць у Бога і давяраць Яму, нягледзячы ні на што.
Мы штодзённа сутыкаемся з выклікамі, якіх, на жаль, з кожным днём становіцца ўсё больш. Лічба 2020 увогуле стала намінальнай, свет запомніць яе надоўга. Але для кожнага сталага чалавека выпрабаванне, крызіс, хвароба – гэта заўсёды рост. Рост праз боль і цяжкасці – уверх. Галоўнае, як мы адказваем на жыццёвыя выклікі, якія рысы характару ў сабе ўзрошчваем, што нясем праз сябе іншым.
Апошнія падзеі вучаць нас быць адказнымі. У стаўленні да свайго здароўя, да людзей, якія вакол нас, да краіны, у якой мы жывём. Апошнія падзеі вучаць нас шанаваць свабоду – як нашу асабістую, так і свабоду ў цэлым як права чалавека, дадзенае Богам. З кожным днём свабода набывае ўсё большую цану, з кожным днём усё больш расце за яе адказнасць. Але самае каштоўнае, найвялікшы дар, які так патрэбны сёння свету і Беларусі, які мы мусім гадаваць у сваіх сэрцах,– гэта надзея. І гэтай надзеі няма без Хрыста! Без Яго мы бездапаможныя перад многімі рэчамі, як факт – перад пандэміяй у свеце. І сілы заканчваюцца, і ведаў чалавечых бывае недастаткова. На што спадзявацца? На Езуса Хрыста. Ён – наша адзіная надзея.
Бог бачыць свет з двух розных ракурсаў – Ён адначасова і трансцэндэнтны, і іманентны.
Бог бачыць усё з вышыні, перад Ім, як на далоні, уся вялікая карціна сусвету, але адначасова знаходзіцца ў моманце, тут і зараз, побач з намі… Ці здольныя мы глядзець як Госпад на сваё жыццё, на падзеі вакол, на сваю краіну як на вялікі шлях, з надзеяй, і ці здольныя задаваць сабе пры гэтым пытанне: што галоўнае зараз і што мушу зрабіць я?
Што значыць быць хрысціянінам сёння, у наш час, у нашых канкрэтных абставінах? Шанаваць свабоду. Узяць на сябе адказнасць за сваю краіну, за свае ўчынкі і пазіцыю, за свет вакол – адказнасць хрысціян за свет сёння вельмі вялікая. Несці надзею і асвятляць шлях народу. Калі хрысціяне замаўчаць, камяні загалосяць – сказана ў Бібліі. І ў Бога няма іншых рук, акрамя тваіх. Праз цябе Ён можа самыя цяжкія выпрабаванні зрабіць найлепшымі пачынаннямі.
А зараз пытанне: у чым праяўляецца твая адказнасць?
|
ШЧЫРА
Яна Рыхлёнак (г. Мінск, парафія свсв. Сымона і Алены): – Больше года пандемия с нами, она научила ценить «допандемийное» время! Ведь счастье в простых вещах, которые в повседневной жизни кажутся нормой, чем-то обычным и само собой разумеющимся. Во время ковида произошла переоценка ценностей. На мой взгляд, пандемия сделала нас более ответственными за здоровье окружающих, и я очень жду, когда можно будет спокойно пойти в костёл, после Мессы прогуляться с друзьями и зайти на чашечку кофе, жду очных катехез и молодежных встреч! |
|
Тэрэза Клімовіч (в. Бараўляны, парафія Маці Божай Успамогі Хрысціянаў): –Азіраючыся на гэты год, які мы пражылі ў пандэміі, мне ўспамінаецца найперш высокая трывожнасць, якая прывязвала да навінаў, скіроўвала кожную размову да абмену меркаваннямі аб сімптомах і наступствах хваробы. Любая патрэба ўбачыцца з людзьмі сталага веку выклікала доўгія ваганні паміж неабходнасцю і рызыкай для іх.Разам з усведамленнем крохкасці і безабароннасці чалавечага жыцця прыходзіла спачуванне і жаданне дапамагчы ці хаця б захоўваць дыстанцыю і насіць маску дзеля іншых. Узнікла вялікая патрэба не на словах, а ўсім сэрцам аддаваць Богу ўсе цяжары і шукаць Яго прысутнасці. |
|
Анастасія Ліцкевіч (г. Мінск, парафія свсв. Сымона і Алены): –Пандемия научила ценить время, проведённое с родными и близкими, живое общение с друзьями, возможность «живого» общения с Богом. Бесценной стала возможность заботиться о других, молитва за больного ковидом или поход в магазин для знакомой бабушки. И эта возможность даёт надежду, что все вместе мы справимся и всё будет хорошо. Думаю, во всем мире стали ценить доброту, помощь, ответственность, и это перестало быть неважным, ненужным. Я считаю, что ковид (как бы прискорбно это ни звучало) повысил нашу социальную ответственность, помог переоценить или вообще начать ценить все те вещи, которые каждый день нам казались простыми и доступными.
|
|
Кацярына Пахолкіна (г. Мінск): – Это время научило меня быть в моменте, радоваться тому, что есть сейчас, не отвергать никакого человека, который приходит к тебе. Закрытые границы, возможность побыть с самим собой научили тому, что ты всегда нужен там, где ты есть, на том месте, на котором ты поставлен, и дальше только за мной выбор, как отнестись: ждать ли того, что когда-нибудь что-нибудь изменится, раздражаться или же сделать так, чтобы внутренняя тишина и радость превратились во внешние вещи и согревали бы тех, кто рядом, тех, кто в нужде, в болезни, в горе, и просто согревали бы твоих родных и близких.
|
