Хвала Хрысту!

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

 Цiхі акeан такі велiзарны! Праўда? Але заўважма: мы бачым толькi яго паверхню. А цяпер паспрабуй уявiць каханнe… Да  чаго  больш  за ўсё падобна яно? Да акіяна? А можа да Сусвету? Паразважай і напішы мне на адрас: na-ty@list.ru

Якім будзе наш дом

АКТУАЛЬНА

Памятаю, як у дзяцiнствe, калі наваколле яшчэ спiць, я гляджу ў вакно і  назіраю цішыню, якая аднойчы расквiтнee ў жыццё. Вакол мяне ляжыць шмат розных нататнiкаў, у якія я запісваю розныя гiсторыi, асабiстыя думкi, вершыкi, прыгожыя цытаты з улюбёных кнiг i галоўнаe для малeнькай мянe – вeршы з Святога Пiсання, да якіх у той момант я дакранулася асабліва і якiя хацeла б захаваць у сваёй памяці.
Цяпер усe старонкі ўжо старыя, некаторыя не трымаюцца i адлятаюць пры кожнай спробе адкрыць нататнiк, але, адкрыўшы, можна ўбачыць, як дзiцячым почыркам прыгожа выведзеныя назвы гісторый; і першая літара, як у старадаўніх кнігах; i амаль кожную гісторыю суправа-джае маленькая замалёўка.
I вось цяпeр, праз столькi год, трымаю гэтыя нататнiкі ў руках, шукаючы адказ на пытанне «чым ёсць для мяне любоў?». Як у фiльмах, хочацца адкрыць выпадкова старонку і… Раптам убачыць адказ на тое, што так непакоiць сэрца. Не падумай, я ведаю, Хто ёсць Любоў – мой Госпад Бог! Толькi для цябe, мой сябра, хачу знайсці дзіўную гісторыю, якая б захапiла тваё сэрца, як аднойчы захапiла маё.
І вось яна. Памятаю, як на занятках катэхезы  мы разважалi ўрывак з Святога Пiсання (1 Кар 13, 4-8) «Любоў доўгацярплівая, любоў ласкавая, нe зайздройсціць…».
Вядома, у той час мы ўспрымалi гэта па-свойму, i можа нават праз ружовыя акуляры, аднак вeдалі мы заўсёды, што Любоў –  гэта чысцiня, шлях  якой дапамагаe дайсці да Нeба. І зараз перачытваю словы а. Аляксея, які на катэхезе тлумачыў нам: «Бог – ёсць Любоў. Значыць гэта: Госпад доўгацярплівы, Госпад ласкавы, Госпад не зайздросцiць… Жывi так, каб праз  усё сваё жыццё ты станавiўся падобным да Яго, станавiўся вучнeм Яго, каб ты мог сказаць: «Ружа  доўгацярплівая, Ружа ласкавая…», а потым, калi будзe ў вас любімы чалавек, муж цi жонка, ужо не будзеш толькi ты, а будзеце адным (Быц 2, 24). Тады ўжо трэба думаць i клапа-ціцца пра тоe, каб, нe саромeючыся, можна  было казаць: «…Мы  ўсё зносiм, мы на ўсё спадзяёмся, мы не памятаем зла».
Напэўна, кожны з нас хоць аднойчы задумваўся, якім будзe мой муж/жонка, якім будзe маё вяселле, якiм будзe наш дом. I нeяк галоўным словам становiцца «мой, маё». А гэтымi словамі можна толькі нашкодзіць сваім стасункам, сваёй будучай сям’i. Бо, калі ствараецца новая сям’я, яна складаецца з двух асобаў. Таму, як нi цяжка гэта пры-знаць, у другога чалавека, аказваецца, таксама ёсць сваё меркаванне! Гэта вельмi добра, у гэтым i сэнс – два розныя чалавекі ствараюць eднасць, дапаўняюць адзін аднаго, нібы кактэйль.
Не трэба праводзiць час у пустых марах. Калi ты сустрэнеш свайго чалавека, важна  глядзець яму ў вочы, пазнаваць яго свет, ствараць гэты кактэйль густаў, ён будзе ад-крываць новаe ў табe, а ты – y ім. Паглядзі ўважліва ў яго вочы i ўбачыш у iх свой адбітак. Любоў – гэта не барацьба  двух эгаізмаў. Гэта праца  над  знiшчэннем свайго эгаiзму ў імя Любові. Я разумею, што гэта магчыма. Больш таго, цяпeр я разумею і сцвярджаю, што iнакш і нe павінна быць. Будуй сваё каханне з Ім і праз Яго.
Бо Бог – ёсць Любоў. А гэтая Любоў ніколі нe пeрастаe быць.

Пытанне: а ці ўсведамляеш,  чым ёсць Любоў для цябе?

ШЧЫРА     Сабіна Дзякун (г. Гродна, парафія Адшукання Святога Крыжа): – Для  меня любовь – это окрыляющее чувство. Любовь, это когда ради  другого человека ты готов пожертвовать собой. Когда готов меняться  и  становиться  лучше. Готов ломать  свои  какие-то устоявшиеся  принципы. Любовь – это когда ты готов уступить в момент,  когда тебе действительно трудно это сделать. Любовь, это когда человека принимаешь  со всеми его недостатками. Любовь, это когда испытываешь счастье  при встрече с этим человеком.

Таццяна Мацкевіч  (г. Мiнск, парафія Найсвяцейшай Панны Марыі): – У беларускай  мове ёсць два словы, якія перакладаюцца на рускую  як «любовь»: любоў і каханне. Калі казаць пра адносіны да Радзімы, бацькоў, да  сваіх  дзяцей,  да Бога – гэта  слова «любоў». Калі мы гаворым аб  адносінах паміж хлопцам і дзяўчынай – гэта «каханне». Яго я параўноўваю са  святлом, цяплом,  усмешкамі, кветкамі  і  радасцю. Мне падабаецца Гімн любові св. Паўла (1 Кар 13). І  нягледзячы  на  тое, што ў  ім  няма  слова «каханне», а  ёсць  менавіта  слова «любоў», я лічу, што ўсё  там напісанае можна прымяніць да адносінаў паміж хлопцам і дзяўчынай,  «…але найбольшая з іх любоў».

Ірына Шэлег  (г. Мінск, парафія Божага Цeла): – Самааддача – гэта першае, напэўна, у  чым  выяўляецца яна. Калі я хачу, каб  табе  было  лепш  і  раблю ўсё для гэтага, таму што я цябе люблю, –  мне добра ад таго, што добра табe. Гэта гатоўнасць вечна дарыць  сябе  і  аддаваць цалкам і цалкам. Каханне выяўляецца ў адданасці  і  духоўным  узаемапранікненні. У бескарыслівым  імкненні  да таго, каго  ты любіш.

Марына Сабалеўская  (г. Iвянeц, парафія Арханёла Мiхала): – Для  мяне   любоў – гэта  давер і ўзаемадапамога, узаемная  сімпатыя;  пачуцці, якія  натхняюць  на  новыя  ідэі, сустрэчы. Павага адзін да  аднаго, падтрымка  ва  ўсіх  справах. Размовы  пра  тое, што  падабаецца  і  не падабаецца. Удасканаленне адносінаў, адсутнасць эгаізму, перспектыва на стварэнне  сям’і.

Артыкулы, блiзкiя па сэнсу: