Хвала Хрысту!
Quo Vadis? (з лац. — куды ідзеш?)… А ведаеш навошта туды ідзеш? Як толькі знойдзеш свой асабісты адказ на гэтае пытанне – пішы мне на Dialog-na-ty@tut.bу
Твая дарога
АКТУАЛЬНА
З самага дзяцінства кожны з нас мае свой шлях. Некаторыя шляхі паказваюць нам родныя. Спачатку садочак, школа, а пасля наш шлях змяняецца і часцей за ўсё мы застаемся адны. Едзем у іншы горад вучыцца. Пасля ходзім на працу. Часам адкрываем новыя шляхі для сябе і кожны дзень маем новую дарогу. І наадварот, бывае так, што некалькі год можам хадзіць на працу і вяртацца дадому той самай дарогай, але гэта не заўсёды дрэнна, бо ўжо наталяешся прыгажосцю вуліцы, садоў і проста цалкам гэтым мястэчкам.
Кожны з нас мае сваю дарогу. Яна можа быць адзінокай, а можа пераплятацца з шматлікімі дарогамі іншых людзей. І зразумела, што гэта дарога на зямлі, якую з вакна можна пабачыць. І ёсць у нас усіх агульная дарога. Можа здавацца часам, што гэта не аднолькавая дарога, а розныя. Насамрэч – гэта адна дарога. Гэта дарога да Неба. І на ёй мы таксама сустракаем іншых людзей: хтосьці ідзе даўжэйшым шляхам, хтосьці – карацейшым, але мэта ў нас адна.
Калі мы вандруем, трэба ведаць канчатковую мэту – куды імкнемся. Варта, каб гэта ведалі не толькі падчас вандраванняў, а ўвогуле, калі штосьці робім, бяромся за нейкую справу: важна ведаць мэту і ведаць шлях, як гэтай мэты дасягнуць. Часта кажам, што нашае жыццё – гэта вандроўка. Людзі, якія не клапоцяцца пра сэнс жыцця, якія не ведаюць свайго шляху, што вядзе да пэўнай мэты, – губляюцца. Я не кажу пра тое, што мы не памыляемся, робячы жыццёвы выбар. Са-праўды, гэта не проста. Але я кажу пра тое, што кожны з нас павінен прагнуць зразумець сэнс таго, што ён зараз робіць на сваім шляху, якой мэты ён хоча пры гэтым дасягнуць. Ці ведаеш ты, да чаго імкнешся? Як гэтай мэты дасягнуць? Езус дае нам адказы на гэтыя пытанні.
Зараз успамінаю, як у дзяцінстве першы раз пайшла ў пешую пілігрымку ў Будслаў.
Гэта быў 2007 год. І з таго моманту год за годам я крочыла ў Будслаў да Езуса і Яго Маці. Гэтым летам будзе мая 17-я пешая пілігрымка ў Будслаў. Але ў гэтым годзе я прайду яе не цалкам, а толькі апошнія два дні, бо пад сэрцам маю дзіцятка. І столькі год я хаджу не таму, што не атрымоўваю адказ на пытанне або просьбу, але часцей таму, што сэрца перапоўнена ўдзячнасцю Госпаду за тую штодзённую Яго любоў да мяне і маіх бліжніх. І насамрэч… Толькі Ён ведае, што стаіць за простым і ціхім «дзякуй».
…Як мы хадзілі ў дзяцінстве, так і зараз. Шмат чаго змянілася, толькі Езус застаўся Той самы. Той самы Езус, тая самая вера, малітва, сакрамэнты, тое самае Святое Пісанне, тое самае Слова Божае. Яно ўмацоўвала і натхняла мяне тады і зараз. Галоўнае ў нашым жыцці – гэта быць на адной дарозе з Езусам. Ніякія вялікія грошы, ніякая ўлада, ніякія дасягненні ў навуцы не дадуць нам такой бяспекі і шчасця, якія дае нам Езус. Верыш у гэта ? Мы пакліканыя да вялікіх спраў, больш вялікіх, чым можам сабе ўявіць. Разумееш?
А зараз пытанне: а ці ты памятаеш сваю першую пілігрымку? Наогул, што даюць табе гэтыя пешыя вандраванні?