На Ты-09-2019

Хвала Хрысту!

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

Як думаеш, па чым пазнаюць людзі, што мы – хрысціяне?Адно з нашых сведчанняў як паслядоўнікаў Хрыста – гэта наша радасць. У нас так шмат падстаў для радасці! Мы былі прабачаны, ацалёны, вызваленыя. Разважаннi падрыхтаваў клерык Яўгeн Амасёнак (г. Слонім, парафія Святога апостала Андрэя). Не забывайся пісаць  мне на  Dialog-na-ty@tut.by

 

 

 

Трэба сведчыць

 

 

 

АКТУАЛЬНА

 

клерик Евгений Амасёнок«Хочаш, каб твая вера няспынна  ўзрастала, – распачні дзяліцца ёю з іншымі. Гэтую думку ўпершыню пачуў, калі толькі пачынаў рабіць першыя свядомыя крокі на сваім  духоўным шляху. У той момант яна мне паказалася вельмі парадаксальнай. Бо як я магу дзяліцца з людзьмі  тым,  у чым яшчэ  асабіста адчуваю няўпэўненасць? Аднак цяпер,  разважаючы  над   сталеннем  сваіх адносінаў з  Хрыстом,  усё  больш прыходжу да высновы,  што  прычынай маёй нерашучасці сведчыць аб веры была хутчэй абыякавасць да Бога і Яго волі, а таксама да патрэбаў бліжняга. Дазвольце паспрабую растлумачыць чаму.

Па-першае, адной з праяваў абыякавасці, аб якой я ўзгадваў вышэй, на мой погляд, з’яўляецца раўнадушнасць да таго, што кажа Бог. У Евангеллі  паводле Мацвея (28, 18-20)  чытаем  апошнія словы, а дакладней, наказ,  які Езус пакідае сваім вучням, пад-крэсліваючы тым самым сутнасць  праўдзівага служэння Касцёла: «Ідзіце і навучайце ўсе народы». Гэта заклік, які Хрыстус накіроўвае не  толькі да сваіх бліжэйшых вучняў, але і да кожнага Яго паслядоўніка. Гэта запаведзь самога Хрыста, а не запрашэнне, над якім можна раздумваць і ад  якога можна адмовіцца.
Другім выразам абыякавасці,якая нязмерна ўплывае на жаданне чалавека сведчыць аб сваёй  прыналежнасці да Хрыста, з’яўляецца раўнадушнасць да бліжняга, а асабліва да яго духоўнага стану. Святая Тэрэса з Калькуты аднойчы сказала, што «найвялікшы грэх чалавека – гэта не нянавісць, а раўнадушша да сваіх братоў». 
Прывяду толькі некалькі прыкладаў праяўлення такіх адносінаў. Падлеткі п’юць піва пад вокнамі і шумяць? «Няхай сабе, у іх  свае бацькі ёсць; галоўнае, каб мяне не чапалі». Да дзяўчыны прысталі хуліганы? «Лепей не ўмешвацца, бо і мне дастанецца».
Гэтая бясконцая колькасць падобных пытанняў і адказаў застаўляе мяне задумацца аб пазіцыі, якую займаю,  будучы   хрысціянінам і сведкам Уваскрослага Хрыста. 
Асабіста я перакананы, што немагчыма быць абыякавым,  калі ў тваім сэрцы жыве Бог. Хрыстус нястомна пасяляе ў ім  клопат аб збаўленні  тых,  хто цябе акружае, абуджаючы  прагненне сведчыць аб Яго  любові да чалавека. Таму, мне здаецца, вельмі важна заўважыць сувязь, якая існуе  паміж раўнадушнасцю і жаданнем  сведчыць аб сваёй веры. 
Жыццё чалавека, які сапраўды  спаткаў Хрыста, кожны яго момант   прасякнуты нястомным  жаданнем  дзяліцца радасцю гэтай Сустрэчы  з бліжнімі.  Паспрабуйце, калі ласка, уявіць сабе такую сітуацыю. Вы і яшчэ некалькі чалавек прабываеце ў пустыні Сахара і шукаеце  магчымасці за-спакоіць смагу. І вось толькі вам аднаму ўдаецца знайсці аазіс, у якім знаходзіцца невычарпальная крыніца  жыццядайнай вады.
Напэўна, выглядала б вельмі дзіўным вашае жаданне ўтаіць  ад іншых гэтую радасную падзею.
Так адбываецца і ў нашым жыцці: калі мы любім людзей любоўю Хрыста, то ў нашым сэрцы заўсёды будзе  жыць глыбокае прагненне распавесці пра Яго іншым.

 

Пытанне: а ці сведчыш аб сваёй веры ты? Ці не баішся сведчыць?


 

 

 

ШЧЫРА

 

 

Лiза Эйсмант
(г. Гродна, парафiя Адшукання Святога Крыжа):Ліза Эйсмант
– Наиболее правдиво на этот вопрос могут ответить люди, которые меня окружают, и, конечно, сам Папа. От себя лишь могу сказать, что да, я определённо стараюсь свидетельствовать о своей вере. Особенно стараюсь делать это среди друзей, которые далеки от Христа. Тяжело ли? Безусловно! Но чувство гордости за свои христианские убеждения и поступки, которые удалось отстоять, несомненно, заставляют ощущать тот огонёк, который ты зажигаешь в себе, и делиться им с остальными.

Віктар Мiськeвіч
(г. Кракаў, парафія Святога брата Альбeрта): Вiктар Міськeвіч
– Свидетельствую ли я своей жизнью, что я ученик Христа? Хотелось бы уверенно ответить ДА, но, к сожалению, это не просто. Нельзя один раз дать утвердительный ответ и жить спокойно. Нужно каждое утро просыпаться и доказывать себе и людям, которые с тобой рядом, что ты знаешь и любишь Христа. Нужно стараться жить Его примером, так, как Он, смотреть на людей, прощать и давать надежду. Ведь, возможно, ты – это единственное Евангелие, которое твой друг  прочтёт в своей жизни. Не позволь ему разочароваться.
Валерыя Міхалойць
(в. Беліца, парафія св. Юрыя):Мiхалойць Валeрыя
– Наша асабістае сведчанне – гэта часам вельмі складаная рэч. Лёгка сведчыць, калі ты ў Касцёле і ўсе асяроддзе цябе разумее, ты не саромеешся размаўляць на рэлігійныя тэмы, зрабіць знак крыжа. Больш  складаная рэч – гэта быць паслядоўнікам Хрыста сярод няверуючых  людзей. У такім выпадку, я лічу, самае лепшае сведчанне – гэта сведчанне сваімі ўчынкамі, а не толькі размовы пра Хрыста. Як  і наш Настаўнік, мы павінны быць міласэрнымі, чулымі, мудрымі, а таксама неабыякавымі  адзін да другога.

Аляксандра МарцюшкАляксандра Марцюшкова  (г. Мінск, парафiя Святога Роха): -Мой шлях да Бога ў Касцёле пачаўся не так даўно. Але пасля таго, як ты сам прыходзіш да думкі, што чагосьці  ў тваім жыцці не хапае, прыходзіш да высновы, што не хапае менавіта  веры,  твае крокі  і ўпэўненасць, што рухаешся туды, куды трэба,  расце і надае моцы. Я імкнуся жыць як хрысціянін, памятаць аб  Запаветах, захоўваць веру ў сям’і, выхоўваць дзіця і хадзіць у касцёл. Мая дачка ходзіць у дзіцячы садок пры хрысціянскім сацыяльным цэнтры.  Мая сям’я  і  знаёмыя ведаюць, што я каталічка, што я хаджу ў касцёл і ў які садок хо-дзіць маё дзіця. Большая частка майго  асяроддзя гэта  падтрымліваюць, або  не перашкаджаюць.

 


Артыкулы, блiзкiя па сэнсу:

Добавить комментарий