Хвала Хрысту!
Па прапанове рэдакцыі спрабую свае сілы ў якасці вядучага старонкі для моладзі. Спадзяюся, што з Божай ласкі, з вашым актыўным удзелам, паважаныя сябры, усё ў нас атрымаецца. А зараз можаце напісаць на адрас «Дыялога», які пададзены на 3 стар. або на E-mail: na-ty@list.ru.
З павагай Ілля Лапато.
Пра вечнасць марым ці ў вечнасць верым?
АКТУАЛЬНА
Мары аб вечнасці – зразумела, вечнасці святла, – напэўна, жывуць у кожным чалавеку. Гэта тычыцца й хрысціянаў, і тых, хто мае іншыя погляды на веру. Як кажуць, “у самалёце, які падае, няма атэістаў”. Калі чалавеку даводзіцца паглядзець смерці ў твар, ён марыць менавіта аб шчаслівай вечнасці. Бо гэта вельмі страшна – думаць, што смерць цела азначае канец усяго.Хрысціяне знаходзяцца ў больш выгодных умовах – бо няварта пакутліва нараджаць гэтыя мары, перамагаючы сумнівы адносна іх жыццяздольнасці. Мы верым у тое, што жыццё на зямлі – толькі першы этап, “пачатковая школка” перад вечнасцю з Богам.У чым розніца паміж марай і верай? “Вера без справаў мёртвая”, – кажа апостал Якаў (Як 2,26). Мара ж можа абмяжоўвацца бясплодным жаданнем. Прынамсі, пакуль не стаецца мэтай. Так, нашая вера сведчыць аб тым, што мы імкнемся да шчаслівай вечнасці разам з Богам. Мы ведаем уласную недасканаласць, ведаем, што нявартыя паўнаты шчасця, але таксама верым у тое, што Бог выбавіў кожнага з нас Ахвярай Езуса Хрыста. Ці толькі мы прымаем гэтае выбаўленне?Бог дае кожнаму з нас шанс. Кожны дзень, кожную хвіліну. Варта толькі скарыстацца з гэтага шансу, даць уласны адказ Божай Любові.Якім можа быць гэты адказ? Кожную хвіліну розным. Напрыклад, дапамагчы таму, хто побач – справай, словам, малітвай. Калі магу нешта зрабіць добрага – мушу зрабіць. Не магу зрабіць, бо дзейсную дапамогу чалавек не гатовы прыняць, – магу падтрымаць словам. Не магу сказаць, бо той не хоча чуць, – магу памаліцца. І кожную хвіліну – пераступаць праз уласную ляноту, абыякавасць да іншых, праз сацыяльныя стэрэатыпы, якія кажуць, напрыклад, што “перавесці бабульку праз дарогу” – гэта смешна і несучасна…Мара не патрабуе ад нас аніякіх высілкаў. Яна не патрабуе ўдасканалення. Яна не патрабуе часу і намаганняў для крокаў у накірунку мары. Крокаў насустрач шчаслівай вечнасці. Дастаткова ўяўляць сабе, якая яна цудоўная, тая вечнасць.Марнатраўны сын з біблійнай прытчы не толькі марыў аб шчаслівым жыцці ў доме свайго бацькі – ён “устаў і пайшоў”. У той момант, калі я ўстаю і пачынаю рухацца, мая мара становіцца маёй мэтай, але для таго, каб зрабіць першы, самы цяжкі, крок, патрэбная вера. Вера ў міласэрнасць Айца. І, бадай што, толькі вера дазваляе рушыцца ў вечнасць Святла. Толькі яна дае сілы падымацца пасля чарговага падзення. Прыносіць Айцу сваю недасканаласць, сваю слабасць, свой сорам. І прымаць Божую любоў і ласку. І дзяліцца імі з іншымі людзьмі – у малітвах, словах і справах штодзённага жыцця…
А як Ты: пра вечнасць марыш ці ў вечнасць верыш?
ШЧЫРААлена Ярмак (парафія свсв.Сымона и Алены, г. Мінск): |
|
Наста Базанец (парафія Маці Божай Будслаўскай, г. Мінск): |
Алёна Ганісеўская (парафія Ўнебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі, в. Дзераўная Мінскай вобл.): – Вельмі моцна мару сустрэцца з Міласэрным Айцом у абяцанай нам Вечнасці. Каб, сустрэўшыся з Ім, назаўсёды патануць у Бясконцай Крыніцы Любові! Дакрануцца да рук Пана і ўбачыць Яго ласкавы позірк… Ведаю, што, калі сапраўды верыць усім сэрцам і прасіць дапамогі ў Духа Святога, – усе мары абавязкова збудуцца. |
|
Анастасія Несцяровіч (парафія Маці Божай Фацімскай, г Баранавічы): |
