На Ты-11-2014

 

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

Вядучая старонкі – Ружа Міхайлоўская

Хвала Хрысту!
Прывітанне, сябры! 1 лістапада – Урачыстасць Усіх Святых.
Так як жа нам атрымаць жыццё вечнае? Існуе толькі адзін шлях – вера ў Сына Божага, Езуса Хрыста. Ён сказаў: «Я – уваскрасенне і жыццё. Хто верыць у Мяне, калі нават і памрэ, будзе жыць. А кожны, хто верыць у Мяне, не памрэ ніколі…» (Ян 11, 25–26).
Не забывайцеся пісаць мне на na-ty@list.ru

 

Колькі прыступак у лесвіцы

АКТУАЛЬНА

Нашае жыццё на зямлі – толькі імгненне перад вечнасцю. І, напэўна, ты ведаеш чаму, бо на ім не канец, а значыць – будзе працяг, той працяг, які заслугоўвае сэрца кожнага.
Мы, хрысціяне, верым у вечнае жыццё. Вечнасць – гэта тое, што ніколі не скончыцца, што ніколі не спыніцца. Дзень нашай смерці – гэта дзень нараджэння для вечнасці. Для вечнасці з Богам у дасканаласці Яго Любові, або для вечнасці болю. Як думаеш, ад чаго залежыць, якой будзе вечнасць? Здаецца, ад таго, што будзе сэнсам нашага жыцця.
У старажытных егіпцянаў былі прыгожыя ўяўленні аб смерці. Багі, сустракаючы людзей перад брамамі раю, задавалі ім два пытанні: “Ці знайшоў ты радасць у жыцці? Ці прынесла тваё жыццё радасць іншым?” І ў залежнасці ад адказу, вырашалі – упускаць чалавека ў рай ці не.
У мітусні свету мы губляем сапраўдны сэнс жыцця. Але прыйдзе час, і нам трэба будзе даць адказ Езусу, калі Ён запытае, што мы зрабілі за шмат год нашага жыцця на зямлі. Сапраўды, як важна рабіць міласэрныя ўчынкі. Як казаў Джэк Лондан: “ Міласэрнасць – гэта не костка, кінутая галоднаму сабаку. Міласэрнасць – гэта костка, якую вы дзеліце з сабакам, калі вы галодныя таксама, як і ён”. Сапраўды, кожны міласэрны ўчынак – нібы прыступка лесвіцы, якая вядзе да нябёсаў, бо толькі на зямлі мы збіраем скарбы для вечнасці.
Калісьці ўжо казала, што мы павінны пакінуць свой адбітак любові ў жыцці людзей. Памятай, ты смяротны і можаш не паспець зрабіць тое, што адкладаеш на заўтра, зрабіць штосьці важнае для чалавека якога любіш, якога кахаеш, або для зусім незнаёмага чалавека.  Мы ж не ведаем, колькі крокаў нам застаецца да вечнасці… Таму трэба не толькі казаць пра любоў, а любіць жывой любоўю, якой навучыў Езус Хрыстус. Дзейнічай.
Якая яна – вечнасць?.. Памятаю словы з прыгожай песні, якую спявае “Новы Ерузалем”:
“…У дызайне Божым няма адзіноты, няма непатрэбных там.
Ніколі там не плачуць ад бяссілля па начах.
Там усіх любяць і чакаюць, не схлусяць, не ашукаюць,
І сябрам не здрадзяць.
…Там для цябе знойдзецца месца, калі хочаш ты.” (Пераклад аўтара).
Бачыш?! Там і для цябе зной-дзецца месца, калі ты хочаш! Але хацець трэба не толькі душою –  і розумам, і целам, і сэрцам.
Ведаем… Адразу смерць, потым – вечнасць.
Смерць… Што  хаваецца  за гэтым словам? Страх, боль, смутак?! І праўда, калі сустракаешся са смерцю, першае, што адчуваеш, – страх. Мы  баімся  болю,  мы  баімся страціць  гэты свет, тое, што было для нас у гэтым свеце. Ведаеш, я шмат разважала на гэтую тэму са сваім добрым сябрам, і Бог праз яго шмат адкрыў майму сэрцу. Нехта скажа: сапраўды, як можна, маючы веру, баяцца памерці? Як казаў св. Хасемарыя  Эскрыва: “Пакуль  ты, па волі  Божай, жывеш на зямлі, жадаць смерці было б баязлівасцю. Жыць!  Жыць, пакутаваць і працаваць у імя Любові: вось твой надзел.”

А ты пра што болей думаеш – пра вечнасць ці пра жыццё на зямлі?


 

ШЧЫРА

Уладзіслаў Мінько (Парафія Маці Божай Будслаўскай, г. Мінск):Владислав Минько copy
– Шчыра кажучы, першы раз вельмі сур’ёзна падумаў пра вечнасць, чытаючы адну гісторыю падчас рэкалекцый. Але спужаўся…
Мне здаецца, што пекла – гэта  месца для душы, якая не дазволіла сабе любіць падчас жыцця, таму яна і застаецца ў тым жаху, папросту,  адна… Навекі, назаўжды. Я прагну Неба і сустрэчы з Айцом, але не магу сабе нават усвядоміць… Гэта павінна быць нешта…

Арцём Ткачук (Парафія Ўзвышэння Святога Крыжа, г. Ліда):Артём Ткачук copy
– Не так даўно адкрыў адну рэч, звязаную з вечнасцю. Як веруючы, тэарэтычна хочу як мага хутчэй трапіць да Госпада. Аднак, ацаніўшы сябе, я прыйшоў да высновы, што гэта не зусім так. Ёсць столькі  мараў, жаданняў, ахвоты штосьці ажыццявіць, што, калі б Езус сказаў: “Ну ўсё, даволі, давай дамоў!” – я пакідаў бы весь гэты свет з жалем. Таму атрымоўваецца, што я думаю, што хочу вечнасці, а насамрэч гэта можа быць і не праўда. Я прывязаны да свету. Вось такі шлях да вечнасці на ўзроўні маіх адчуванняў, які аказаўся не такім адназначным, як я сабе ўяўляў.
Алексей Побединский (Приход Матери Божьей Будславской, г Минск): Алексей Побединский copy
    – Мой путь к вечности, который я вижу сегодня,  – это милосердие и любовь. Любовь чистая, которой Христос умер за нас. «В том любовь, что не мы возлюбили Бога, но Он возлюбил нас и послал Сына Своего в умилостивление за грехи наши. Возлюбленные! если так возлюбил нас Бог, то и мы должны любить друг друга. Бога никто никогда не видел. Если мы любим друг друга, то Бог в нас пребывает, и любовь Его совершенна есть в нас» (1 Ин 4, 10-12). И я хочу жить так. Но все равно грех в жизни не отступает. Я держу слова Христа в сердце,  и они поддерживают меня на пути к вечности…
 Максім Боландзь (парафія Святых Сымона і Алены, г. Мінск):Максим Боландь copy
– Для чалавека, веруючага ў Бога, веруючага, што Хрыстус – Сын Божы, шлях да вечнасці ўжо вядомы, нічога новага не трэба прыдумваць. Аднак ведаць гэты шлях і прайсці яго –  не адно і тое ж. Сапраўды, можна ведаць, як пераехаць з аднаго горада ў другі, і нічога складанага няма: пайсці на вакзал, набыць квіток, сесці у аўтобус або цягнік… Але як пройдзе само падарожжа, з якімі людзьмі сустрэнемся, якія здарэнні напаткаюць або ў якіх непрадбачлівых сітуацыях мы апынімся?! Дакладных адказаў на гэта няма. І ўсе пры тым, што мы ведаем, як дабрацца да адпаведнага пункту… А шлях да вечнасці, напэўна, больш працяглы, больш складаны, больш непрадбачлівы, але – гэта Божы шлях.

Артыкулы, блiзкiя па сэнсу:

Добавить комментарий