Хвала Хрысту!
Мы з вамі пакліканыя да святасці. Пакліканне да святасці не азначае, што нам трэба хутчэй паміраць, каб быць святымі ў Небе. Быць пакліканым да святасці – значыць, жыць цудоўным жыццём з Богам ужо тут і цяпер, праз усё жыццё рыхтаваць сваё сэрца да сустрэчы з Айцом. Не забывайся пісаць мне на Dialog-na-ty@tut.bу
Працяг таго, што пачынаецца на зямлі
АКТУАЛЬНА
Пакуль жывём, можам уплываць на нашую вечнасць, нават у апошні момант нашага жыцця. Да апошняга моманту можам зрабіць нешта дзеля нашага збаўлення. У момант смерці гэтая магчымасць заканчваецца – становімся перад абліччам Справядлівага Суддзі і тады ўжо для сябе нічога зрабіць не можам. Але тыя, хто застаўся на зямлі, могуць дапамагчы, ахвяраваўшы свае малітвы.
Мы, хрысціяне, жывём, як усе, – працуем, адпачываем, натхняемся, ствараем, паміраем. Але, з іншага боку, мы не як усе, таму што верым, што нашае жыццё не заканчваецца ў момант смерці. І гэта для нас не толькі суцяшэнне, калі памірае нехта блізкі, гэта – надзея. Мы верым у жыццё вечнае, верым, што тут, на зямлі, гэта ўсяго толькі пачатак жыцця, а на нябёсах чакае нас Айцец, вечная радасць жыцця з Богам, працяг таго, што пачынаецца для нас на зямлі.
Мы часта пагружаныя ў што-дзённасць, забываем, што нашае жыццё не заканчваецца ў момант смерці, не задумваемся аб вечнасці. У гэтыя дні, у пачатку лістапада, Касцёл засяроджвае ўвагу на вечнасці. Мы як быццам зазіраем на іншы бок нашага жыцця.
Гэтыя дні дапамагаюць нам нагадаць сабе аб вечным жыцці. Яны павінны прымусіць нас задумацца аб тым, як мы рыхтуемся да апошняга свайго моманту на зямлі, да сустрэчы з Богам.
Не ведаем моманту нашай смерці… Часам яна прыходзіць раптоўна, нечакана… Хто сказаў, што мы заўтра яшчэ будзем жыць? Страшна? Але ў ідэале, хрысціянін рыхтуецца да смерці, ён заўсёды гатовы. Чалавек мае ўсяго толькі адну праблему, а ўсе астатнія – гэта наступствы… Нам не хапае веры. Калі б мы так цалкам, да канца верылі, давяралі Богу, мы б нічога не баяліся – нават смерці.
Лістапад. Малітва за памерлых. Наведванне могілак. Молімся, бо жадаем дапамагчы сустрэцца з Айцом тым, каго ўжо няма сярод нас. У знак нашай памяці запальваем свечкі… У гэтыя дні могілкі становяцца прыцягальнымі – там нашыя родныя, нашыя карані, там месца іх апошняга прыстанку на зямлі. Шкадуем, што не паспелі сказаць ім нешта вельмі важнае і не паспелі іх самых паслухаць…
Пытанне: што дае табе наведванне могілак?
|
ШЧЫРА
Марыя Варонік (г. Мінск, парафія Святога Роха): – Я наведваю могілкі, бо лічу, што ў гэтым праяўляецца павага да блізкіх памерлых: працерці помнік, вырваць пустазелле, паставіць свежыя кветкі, запаліць свечку і памаліцца. Для мяне – гэта знак памяці. Веру, што тыя, хто памёр, жывуць. Могілкі – гэта частка гісторыі – гісторыі нашага народа, нашых сем’яў. Такое нельга забываць. А яшчэ трэба захоўваць парадак і чысціню, каб і праз дзесяцігоддзі можна было прыйсці і памаліцца ў месцы іх спачыну. |
|
Ганна Патапейка (г. Мінск, парафія Святога Роха): – Могілкі для кожнага з’яўляюцца сумным і адначасова вельмі важным, знакавым месцам. Іду сюды, каб больш засяродзіцца, – чуеш сябе, свае думкі, тут нічога табе не перашкаджае. Хаджу, каб адчуць, што мой родны побач са мной, і ўзгадаць, што жыццё не заканчваецца проста так, што ўсё мае свой працяг. Таксама, калі я знаходжуся на могілках, прыходзіць думка аб тым, што час, адведзены для майго зямнога жыцця, абмежаваны. Нельга нічога адкладаць на апошні момант, трэба даражыць кожнай хвілінай, якая дадзена мне, і гэта вельмі матывуе. |
|
Яўгенія Раткевіч (г. Астравец, парафія св.св. Космы і Дам’яна): – Раней на могілкі я хадзіла толькі на свята ўсіх святых, больш кіруючыся пачуццём абавязку, чым шчырым жаданнем. Але гады два таму ўсе змянілася – мне вельмі захацелася пайсці да маёй бабулі на могілкі, проста так, у звычайны дзень. Для мяне гэта стала параўнальна з тым, быццам збіраюся да яе на сустрэчу, каб пагаварыць. Трохі дзіўна можа гэта выглядаць на саміх могілках, бо я не толькі ціха малюся, але проста размаўляю з маёй любімай «бабушкой» Соняй (заўседы называла яе менавіта бабушка)… Кажу пра свае справы, прашу яе маліцца за мяне і нашую сям’ю і адчуваю цяпло ў сэрцы, быццам я сапраўды яе ўбачыла. |
|
Вераніка Ладуцька (г. Мінск, парафія св.св. Сымона і Алены): – К сожалению, я редко посещаю могилы моих родственников, но достаточно часто бываю на других кладбищах, например, на Кальварийском. Для меня кладбище –это место свободы и силы, место, которое напоминает о победе Христа над смертью, также помогает ощущать духовность, приближение к Богу. Возможность молитвы именно на кладбище делает встречу и переживание об умершем живыми. Ни на что не похожими. |
