Хвала Хрысту!
Няхай памяць пра нашых памерлых заўсёды сагравае сэрцы, асвятляючы наш шлях надзеяй. Няхай мы заўсёды памятаем свае карані і тых, хто адышоў ад нас, молімся за іх і спадзяёмся на сустрэчу ў Вечнасці. А ты не забывайся пісаць мне на Dialog-na-ty@tut.bу
Святло, якое не згасае
АКТУАЛЬНО
Кожны з нас захоўвае ў сваім сэрцы святло мінулага, якое не згасае. У нашых думках і малітвах жывуць тыя, каго мы любілі і хто ўжо пакінуў гэты свет.
Мы, хрысціяне, як і ўсе людзі ў свеце, пражываем сваё жыццё – маем сям’ю, сяброў, працу, улюбёныя справы… Але з іншага боку – мы не, як усе, таму што верым, што нашае жыццё не заканчваецца ў момант смерці. І гэта для нас не толькі суцяшэнне, калі памірае нехта блізкі, гэта – надзея, якая нас натхняе, вядзе, дапамагае цвяроза глядзець на розныя праблемы нашага жыцця. Мы верым у жыццё вечнае, верым, што, тут на зямлі, гэта ўсяго толькі пачатак нашага жыцця, а там, на Нябёсах, чакае нас Айцец, Збавіцель.
Маліцца за памерлых – гэта праява клопату і любові да іх, гэта нашае прызнанне іх значнасці ў нашым жыцці. Малітва дапамагае нам усвядоміць, што Бог чакае кожнага з нас на Небе, дзе няма болю і пакут, дзе ўсе жывуць у супакоі і шчасці. Клайв С. Л’юіс, тэолаг ірландскага паходжання, пісаў: «Тваё месца на небе будзе выглядаць так, быццам яно для цябе і створана толькі для цябе, бо ты быў створаны для яго».
Бог аддаў за нас сваё жыццё, каб мы маглі здабыць вечнае жыццё ў Яго Валадарстве. Ён любіць кожнага з нас безумоўна. Памятаючы пра ахвяру, якую Ён прынёс за нас, варта адказаць Яму любоўю і адданасцю. Даверыўшы сваё жыццё Яму.
Але злы дух рознымі спосабамі хоча так на нас паўплываць, каб мы аб вечнасці не думалі, каб пра яе забыліся і каб яе баяліся. Быццам голас побач: «тут тваё жыццё, тут тваё шчасце, ніхто не ведае, што там будзе, жыві паўнатой жыцця і ні ў чым сабе не адмаўляй». Такі голас, здаецца, быў заўсёды, ва ўсе часы.
Памятаю, калі вяла катэхезу ў дзяцей, заўважыла, што яны асабліва ставяцца да тэмы жыцця пасля смерці, жыцця з Богам. Яны спадзяюцца на Бога ўсёй душой, без астатку. Нават дзіця, якое нядаўна страціла свайго роднага чалавека, тым не менш да канца ўпэўненае ў тым, што памерлы блізкі чалавек знаходзіцца разам з Госпадам, і сустрэча з ім абавязкова калі-небудзь адбудзецца.
Няхай памяць пра памерлых застанецца святлом у нашых сэрцах, напамінам пра непераўзыдзеную веру, надзею, любоў. Няхай наша малітва за іх дасягне пасаду Госпада і прынясе ім суцяшэнне і спакой.
Пытанне: памяць пра памерлых – гэта цяжар для душы ці святло мінулага, якое не згасае?
|
ШЧЫРА
Ангеліна Саковіч (г. Нясвіж, парафія Божага Цела): – Памяць пра памерлых – для мяне гэта перш за ўсё ўдзячнасць, бо без маіх блізкіх, родных, якія ўжо адышлі з жыцця, не было б і маёй гісторыі. Яны з’яўляюцца маім пачаткам. Памяць пра памерлых – гэта прабачэнне, гэта жаданне ўзяць у сваё сэрца ўсё самае цудоўнае з гісторыі чалавека, які адышоў у Вечнасць, і несці гэта далей, памнажаць. Гэта, канечне, і сум, сум па часе з чалавекам, якога ўжо няма фізічна разам. Менавіта я сумую па маім дзядулям і бабулям, маю ўнутры такую цеплыню ад успамінаў. Памяць пра памерлых таксама з’яўляецца напамінам аб тым, як хутка мінае час на Зямлі, але гэты напамін, напэўна, асвятляе маё жыццё, робіць яго праўдзівым. |
|
Таццяна Злобіч (г. Салігорск, парафія Святога Францішка): –Гэта ўсе ж асабістая гісторыя для кожнага, хто сутыкнуўся са смерцю родных ці блізкіх. Спачатку, напэўна, горыч страты вельмі моцна палыхае. Калі адчуваем жаль і недахоп чалавека ў нашым жыцці, пакутуем і смуткуем без яго. Але пазней успаміны пра чалавека, якога не стала, прыносяць добрую і цёплую тугу. Радуюць сэрца ўспаміны пра моманты, якія пражытыя разам, а, можа, нават адчуваем іх апеку і нябачную дапамогу з Нябёс… |
|
Данута Кудырка (г. Мінск, парафія свсв. Яна Евангеліста і Максімільяна Кольбэ): – Я б не сказала, што для мяне гэта цяжар. Наадварот, гэта магчымасць паразмаўляць з роднымі пра тых, каго ўжо няма, пра свае карані. У такія дні, напоўненыя смуткам і холадам восені, ёсць своеасаблівая цеплыня, бо ты можаш паразмаўляць з бабулямі, з бацькамі і паслухаць гісторыі, на якія, зазвычай, не хапае часу. Магчымасць паклапаціцца пра магілы родных і памаліцца за іх. Таму, я б сказала, што памяць пра мінулае – гэта яшчэ адзін спосаб яднання мяне і маіх бліжніх. |
|
Ала Шаранкова, (г. Мінск, парафія Імя Найсвяцейшай Панны Марыі): – Месяц ноябрь для меня – светлая память прошлого, память об ушедших в Вечность близких людях. Вспоминаю порой со слезами на глазах, ведь моё сердце всегда будет хотеть с ними встретиться, а любовь к ним никогда не угаснет. Порой предаюсь веселым и добрым воспоминаниям. Но больше всего помню о них в молитве, ходатайствую за них, ведь я верю, что наша Душа бессмертна и попадает на Небо. Господь на протяжении всей нашей жизни ищет путь к нашему сердцу, чтобы мы вместе были в Вечности. |
